Παρακολουθώντας τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική κονίστρα, μπορεί να παθαίνεις ντουβρουτζά, όμως έχεις να υπερηφανεύεσαι ότι η χώρα επιδεικνύει σταθερότητα και συνέπεια σε κάποια πράγματα.
Από τα δις που διαχειριζόταν και μοίραζε με αντικειμενική ζέση ο παρ' ολίγον αυτόχειρας στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, έως τα 1.400 εκατομμύρια ευρώ της Siemens, που κατέληξαν στα ταμεία των δυο μεγάλων κομμάτων, από τα πανταχού παρόντα καρτέλ και το πέταγμα της ντομάτας και του ρυζιού στα ουράνια, μέχρι την ανεξέλεγκτη κατάποση ορυκτέλαιου, η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι το πολιτικό τσίρκο Medrano της Ευρώπης.
Τώρα που ήρθε η Άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν - ακόμη και στην καμένη γη της Πάρνηθας και της Ηλείας - μπορεί κανείς να πάψει να παρακολουθεί στημένους τσακωμούς στα δελτία ειδήσεων
και να διαβάζει λοβοτομημένα άρθρα στις εφημερίδες. Στον πολύτιμο χρόνο που θα κερδίσει μπορεί να (ξανα) διαβάσει το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί για την ελληνική ιστορία, το "Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους" του Βασίλη Ραφαηλίδη.Έτσι ο αναγνώστης, εκτός του ότι θα διασκεδάσει, θα διαπιστώσει ότι η ελληνική πολιτική υπήρξε, και συνεχίζει να είναι, συνεπής, όχι μόνον κατά την περίοδο που καλύπτει το βιβλίο - από το 1830 έως το 1974 - αλλά και τα υπόλοιπα 34 χρόνια, μέχρι και σήμερα.
Ο αλληλοσπαραγμός και η μάσα συνεχίζονται αδιαλείπτως. Όπως οι Μαυροκορδάτοι κι οι Κωλέττηδες του Αγγλικού και του Γαλλικού κόμματος, έτσι οι Καραμανλήδες κι οι Παπανδρέου.
Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, διακόσια το λαδόξυδο!
Η βούτα, η μάσα, η διχόνοια και η ανικανότητα να παράγουμε έστω... σέλες ποδηλάτου ή οδοντογλυφίδες και κυρίως Πολιτική, παραμένουν οι αδιαπραγμάτευτες "σταθερές" της πατρίδας.
