Αγαπητοί αναγνώστες
ανεβάζω αυτό το ποστ πολύ βιαστικά, από ένα laptop που βούτηξα από έναν αθώο περαστικό.
Όλες αυτές τις μέρες, που δεν έχω γράψει μια λέξη, βρισκόμουν στα χέρια αδίστακτων απαγωγέων. Πριν λίγες ώρες κατάφερα να ξεγελάσω έναν από τους σκληροτράχηλους φύλακες, που με κρατούσαν κλειδωμένη σε ένα κελί που έμοιαζε σαν σουίτα ακριβού ξενοδοχείου.
Υποχρεώθηκα να πουλήσω γοητεία και να υποσχεθώ καυτό έρωτα στην επόμενη βάρδιά του, πριν του σερβίρω το ουίσκι με τα 20 panadol που κουβαλάω πάντα μέσα στο σουτιέν μου, ώστε να μην ξεμείνω ποτέ και υποφέρω από φρικτούς πόνους περιόδου αν ποτέ βρεθώ -πρώτη μέρα αδιάθετη- σε κάποιο νησί που δεν έχουν παυσίπονα.
Κάποια μέρα, όταν δεν θα τρέχω να γλιτώσω από τους απαγωγείς μου θα γράψω για την υποχονδρία.
Δε γνωρίζω ποιοι και γιατί οργάνωσαν την τεράστια επιχείρηση της απαγωγής μου, αλλά οι άνθρωποι που με ανέκριναν - σε μια άγνωστη γλώσσα - μοιάζουν με νάνους ακτιβιστές. Θα μπορούσαν να είναι οδοκαθαριστές σε μια πόλη του Ισαάκ Ασίμοφ ή οδηγοί αγωνιστικών παγοθραυστικών σε μελλοντολογικό διήγημα του Χρήστου Χωμενίδη. Έχουν όλοι πρόσωπα που σου δημιουργούν μια ανατριχιαστική ανασφάλεια - όπως όταν βλέπεις τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να χαμογελά - και τους διακρίνει μια υπερβολική ευγένεια, που μου προξενεί συνεχείς εφιδρώσεις, διάρροιες και ναυτίες.
Προσπάθησα να συνεννοηθώ και στις 6 ξένες γλώσσες που μιλάω άπταιστα, αλλά μόνον η body language έφερε κάποια στοιχειώδη αποτελέσματα.
Δυστυχώς αυτή τη στιγμή βλέπω έξω απ' τους τζαμένιους τοίχους μια νάνα με χρυσή λαμέ κυλότα πάνω από ένα φλούο πράσινο κολάν να κοιτάζει επίμονα προς το μέρος μου, με την απαίσια μύτη της κολλημένη στη τζαμαρία.
Δεν με έχει εντοπίσει ακόμη. Από τη μέση και πάνω είναι γυμνή και βλέπω ότι έχει τρία βυζιά, με πήρσινγκ και στις έξι θηλές της. Ετοιμάζεται να μπει στην τεράστια αίθουσα.
Πρέπει να φύγω.
