Το τρίτο, το καλύτερο.

Εδώ και αρκετές δεκαετίες, ο Έλληνας θέλει να σπουδάσει στη Βρετανία, (άντε στις Η.Π.Α.) και νιώθει «γαμάτος» όταν οδηγεί Porsche, φοράει κοστούμι Armani, παπούτσια Ferragamo, (άντε Prada), ρολόι Rolex (άντε Panerai), καπαρντίνα Burberry, χρησιμοποιεί το τελευταίο μοντέλο κινητού της Nokia, έχει laptop Vaio της Sony (άντε Mac της Apple), πίνει σκοτσέζικο whisky (άντε σουηδική vodka), ενώ στη σφαίρα του ασυναγώνιστου winner ανήκουν όσοι ξεχωρίζουν τις χρονιές στις Veuve Clicquot και τα χαρμάνια στα κουβανέζικα πούρα.

Όσοι δεν ανήκουν στους παραπάνω, ονειρεύονται να ανήκουν. Πώς; Αναλαμβάνοντας πόστο που να τους εξασφαλίζει τις απαραίτητες μίζες για να μπουν κι αυτοί στο κλαμπ. Πόστο στο δημόσιο και τις παραφυάδες του φυσικά.

Όλοι οι ανωτέρω ξημεροβραδιάζονται (πάλι εδώ και αρκετές δεκαετίες) συζητώντας και βρίζοντας τα χάλια των υπηρεσιών του δημόσιου (ευρύτερου και στενού) τομέα, όπου τίποτα και κανείς δεν δουλεύει σωστά, «όπως οι ξένοι».

Μέχρι πρότινος τα μόνα που ο Έλληνας τα ήθελε ελληνικής προέλευσης ήταν το πασχαλινό αρνί, η φέτα και η γυναίκα - οι πουτάνες εξαιρούνται, τις προτιμά σε ανατολικοευρωπαϊκή βερσιόν. Τώρα σ’ αυτά τα δυο προστέθηκε και ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος.