Run away

To gif από εδώ.

Αποκλειστικό: η απόλυτη λίστα της μακροζωΐας.

Δε νομίζω πως περνάει μέρα που να μην ανεβαίνει μια ανάρτηση στο διαδίκτυο ή να μη δημοσιεύεται ένα άρθρο με οδηγίες μακροζωΐας, σε κάποιο site ή σε μερικά από τα εκατοντάδες χιλιάδες έντυπα του πλανήτη.

Βρήκα πρόσφατα μια πολύ ενδιαφέρουσα λίστα, με εξαιρετικά τεκμηριωμένες οδηγίες και σας την παρουσιάζω σήμερα. Ο τίτλος της δημοσίευσης, που μεταφράζω αποκλειστικά για τους αναγνώστες του blog, είναι σαφέστατος: "How to live longer".

To καλό στη συγκεκριμμένη λίστα είναι ότι τον τίτλο συνοδεύει η διευκρίνηση: "10 strange ways", δηλαδή "10 παράξενοι τρόποι".

Καθώς είναι σαφές ότι το άρθρο απευθύνεται σε ψαγμένους αναγνώστες που κατέχουν τα σημαντικά μυστικά όπως, υγιεινή διατροφή, αρκετή άσκηση, πρόσληψη βιταμινών και αντιοξειδωτικών, προχωράει πιο βαθιά και καταγράφει όσα πρέπει να γνωρίζουν όσοι θέλουν πολύ πολύ πολύ μακροζωΐα, με την σχετική, βεβαίως, επιστημονική τεκμηρίωση.

Πάμε, λοιπόν, μεταφράζοντας σε countdown:

10. Ζούμε περισσότερο μαθαίνοντας μια ξένη γλώσσα.
Εδώ ο αρθρογράφος ισχυρίζεται ότι όσοι μιλούν ξένες γλώσσες μειώνουν τις πιθανότητες εμφάνισης άνοιας και αλτσχάιμερ.

9. Πείνα και των γονέων.
Μετά από χρόνια πειραμάτων σε ζώα η επιστημονική κοινότητα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πείνα, εφόσον συνοδεύεται από την προσεκτική χορήγηση των απαραίτητων διατροφικών συστατικών, επιμήκυνε τη ζωή των πειραματόζωων. Έτσι, τώρα και οι άνθρωποι μπορούν να απολαύσουν τα ευεργετικά αποτελέσματα της πείνας. Ξενηστικωθείτε λοιπόν και κερδίστε χρόνια ζωής.

8. Πόσο θρήσκος είσαι.
Μελέτες έδειξαν ότι οι θρήσκοι άνθρωποι ζουν περισσότερο από τους άθεους. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε δυο λόγους. Είτε στο ότι οι θρησκευόμενοι απολαμβάνουν της στήριξης από τα άλλα μέλη των ποιμνίων, είτε στην απευθείας κανονική "θεία πρόνοια".

7. Πάρε τα βουνά.
Εδώ ο αρθρογράφος ανακαλύπτει τη σχέση της μακροζωΐας με τη βουνίσια ζωή, παραθέτοντας κάτι κουλά για το Κολοράντο και τη Σαρδηνία. Θα μπορούσαμε να του τρίψουμε στη μούρη την περίπτωση της Ικαρίας, αλλά ας είμαστε υπομονετικοί με την επιστημονική τεκμηρίωση, δείχνοντας ανωτερότητα κι ας αντιπαρέλθουμε την... βουνίλα.

6. Γονιδιακή θεραπεία.
Παρόλο το ότι οι διάφορες γονιδιακές θεραπείες δεν εφαρμόζονται προς το παρόν σε ανθρώπους, έχουν επιμηκύνει τη ζωή των καημένων ποντικιών πειραματόζωων κατά 24%. Τα σχετικά πειράματα διεξήχθησαν σε ποντίκια όλων των ηλικιών με επιτυχία, αν και όσο πιο νέα ήταν τα ποντίκια τόσο πιο επιτυχημένες οι θεραπείες, αφού τα νεότερα ποντίκια που δέχτηκαν τη θεραπεία έζησαν περισσότερο από τα ηλικιωμένα ποντίκια που τους χορηγήθηκε η θεραπεία.

5. Να απασχολήσε συνεχώς. Σκληρή δουλειά που σπρώχνει τα όριά σου.
Σε ένα πρόγραμμα που συνέλεξε και ανέλυσε υλικό από τη ζωή 1500 παιδιών σε μια περίοδο 80 ετών, ξεκινώντας το 1921, τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Την μακροζωΐα εξασφάλισαν όσοι από το δείγμα -ως ενήλικες- ήταν περισσότερο δεσμευμένοι και αφοσιωμένοι στη δουλειά τους. Αντιθέτως, όσοι ήταν "ό,τι βρέξει ας κατεβάσει", ανέμελοι και μέσ' την πλάκα και το χιούμορ, έζησαν λιγότερα χρόνια. Έτσι, σπάει το στερεότυπο που θέλει την ευτυχία και την υγεία να πηγαίνουν χέρι-χέρι, αφού αποδεικνύεται πλέον ότι οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι επειδή είναι υγιείς και όχι το αντίστροφο.


4. Γίνε πλούσιος.
Οι "έχοντες" ζούνε περισσότερα χρόνια από τους "μη έχοντες". Γι' αυτό πάψε να τριβελίζεις το μυαλό σου με την ιδέα να ξεφορτωθείς όλα τα φανταστικά σου υπάρχοντα και τις καταναλωτικές συνήθειές σου για να ζήσεις μια πιο απλή ζωή. Ο μέσος όρος ζωής των κατοίκων στις πλούσιες χώρες είναι μεγαλύτερος απ' ότι στις φτωχές. Και επίσης, στις πλούσιες χώρες οι πλούσιοι άνθρωποι ζουν περισσότερα χρόνια απ' ότι οι φτωχοί άνθρωποι. Οπότε, δούλεψε σκληρά και γίνε πλούσιος αν πραγματικά επιθυμείς να ζήσεις υγιής μέχρι τα βαθιά γεράματα.


3. Νέα όργανα.
Η επιστήμη εγγυάται ότι πολύ σύντομα όλα τα όργανα του ανθρώπινου σώματος θα αναπαράγονται από τα κύτταρά μας και θα έχουμε διαθέσιμα προς μεταμόσχευση όλα όσα μπορεί να ρετάρουν, εκτός από τον εγκέφαλο. Καθότι αναμένεται όλες αυτές οι διαδικασίες να είναι κάπως αλμυρές όσον αφορά το οικονομικό μέρος, βλέπε οδηγία no. 4.

2. Σωστά φαρμακευτικά προϊόντα.
Η επιθυμία πολλών ανθρώπων για αιώνια ζωή ή έστω για επιμήκυνση της ζωής, οδήγησε σε έρευνες για την ανακάλυψη ουσιών και την παρασκευή φαρμάκων που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να ζήσουμε περισσότερα χρόνια. Ένα τέτοιο είναι το rapamycin, που βρέθηκε ότι επιμηκύνει τη ζωή ποντικιών κατά 14%. Το πρόβλημα είναι ότι χρησιμοποιείται για να καταστείλλει το ανοσιοιποιητικό σύστημα ασθενών που υποβάλλονται σε μεταμοσχεύσεις και γι' αυτό αυξάνει τους κινδύνους εμφάνισης καρκίνου. Όμως, οι έρευνες συνεχίζονται με καταιγιστικούς ρυθμούς και επιδοτήσεις, οπότε μπορεί σύντομα να παρασκευαστεί το μαγικό χάπι που θα επιμηκύνει τη ζωή κατά 14%.

1. Κάνε καλές πράξεις.
Δεν πρέπει να λες συνέχεια "εγώ", "εγώ", "εγώ". Καλό είναι να είσαι πάντοτε έτοιμος να βοηθήσεις τους συνανθρώπους σου. Ένας τρόπος να βοηθήσεις τον εαυτό σου να ζήσει περισσότερο είναι να βοηθάς τους άλλους. Τουλάχιστον 30 μελέτες που διεξήχθησαν από την Εταιρεία Εθνικών και Δημοτικών Υπηρεσιών έδειξαν ότι ο εθελοντισμός αυξάνει σημαντικά το προσδόκιμο ζωής, ειδικά αν είσαι αληθινός αλτρουϊστής. Και όχι μόνον αυτό. Με τον εθελοντισμό φτιάχνεις ένα κοινωνικό δίκτυο, αποκτάς δηλαδή νέους φίλους και αυτό επίσης σε βοηθάει να ζήσεις περισσότερα χρόνια. Οι μελέτες έδειξαν ότι δεν ισχύει το ίδιο για τις σχέσεις στα οικογενειακά δίκτυα. Τι μας λέει λοιπόν αυτό; Διάλεξε τους φίλους σου!

Η απόλυτη λίστα μακροζωΐας αγγλιστί, εδώ.

Essence of Elephants, Greg du Toit.

To Natural History Museum του Λονδίνου ανακοίνωσε τα βραβεία για τους καλύτερους φωτογράφους "άγριας ζωής" για το 2013.

Grand title winner αυτή τη χρονιά είναι ο Greg du Toit (με τη φωτογραφία Essence of Elephants), που δήλωσε ότι προσπαθούσε πολλά χρόνια να 'αιχμαλωτίσει' σε μια φωτογραφία την ιδιαίτερη ενέργεια και συνειδητότητα των ελεφάντων και με αυτήν την φωτογραφία νιώθει πως κάτι κατάφερε.

Περισσότερα, εδώ.

Η πολλή σιγουριά βλάπτει.

Έκτακτη τροπολογία καταθέτει η κυβέρνηση.

Σύμφωνα με καταγγελίες δερματολόγων και καλλιτεχνών του τατουάζ, οι χρυσαυγίτες συμπολίτες μας σχηματίζουν ουρές, ικετεύοντάς τους να αφαιρέσουν από τα γουρουνίσια τους κορμιά, τα τατουάζ με ναζιστικά σύμβολα, σβάστικες και λοιπά.

Άμεση ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης, που εντός των επομένων ημερών ετοιμάζει Έκτακτη Τροπολογία για την απαγόρευση αφαίρεσης των τατουάζ.

Μάλιστα, πριν λίγες μόλις ώρες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι η σχετική τροπολογία θα κατατεθεί στο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για την ηλεκτρονική παρακολούθηση καταδίκων και υποδίκων, μαζί δηλαδή με την αντίστοιχη τροπολογία που αφορά το κλείσιμο της ΕΡΤ.

O πρωθυπουργός έδωσε αυτή την εντολή διότι, όπως και με την ΕΡΤ, δεν επιθυμεί να προηγηθεί συζήτηση στη Βουλή και να χρονοτριβήσει το θέμα εξ αιτίας περιττών δημοκρατικών διαδικασιών, που τόσο έχουν κοστίσει στο έργο της κυβέρνησης.

Αποδεικνύει έτσι, έμπρακτα, ο Αντώνης Σαμαράς, την ευαισθησία που τον διακρίνει και το ενδιαφέρον του για τα δημοκρατικά κορίτσια της χώρας, που ανησυχούν μήπως εξαπατηθούν από όμορφα αγόρια, τα οποία θα υποδύονται ότι είναι τρυφερά και cool, όπως στην πιο πάνω φωτογραφία και όταν θα έρχεται η ώρα του πήδουλου θα τους προκύπτουν κοκορόμυαλες κτηνάρες, όπως στην φωτογραφία εδώ χάμω...

Κουφάλα νεκροθάφτη.

Η 1η Οκτωβρίου ήταν η Διεθνής Ημέρα των Ηλικιωμένων του ΟΗΕ.

Με την αφορμή αυτή διεξήχθη έρευνα, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της οποίας, η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα της Ευρώπης για να ζουν οι ηλικιωμένοι. Παρ' όλα αυτά, ο πληθυσμός άνω των 60 ετών στη χώρα μας ξεπερνάει το 24%, δηλαδή σχεδόν ένας στους τέσσερις. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 58η θέση της παγκόσμιας κατάταξης του Δείκτη Global Age Watch.

Για την κατάταξη των χωρών, ο Δείκτης Global Age Watch, λαμβάνει υπόψη του τέσσερις παράγοντες που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής ενός ηλικιωμένου. Tην εισοδηματική ασφάλεια-σύνταξη, το επίπεδο υγείας, το επίπεδο απασχόλησης- εκπαίδευσης και το πόσο ευνοϊκό είναι το κοινωνικό περιβάλλον.

Ευτυχώς, πάντως, που ο πληθυσμός κάτω των 60 και ειδικά οι νέοι των 25-35 ετών τα πάνε γαμάτα σε σχέση με την εισοδηματική ασφάλεια, το επίπεδο υγείας και το επίπεδο απασχόλησης - εκπαίδευσης. Διαφορετικά θα έλεγε κανείς ότι στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να ζει κανένας άνθρωπος, γενικά!

Κατασκευάζοντας ενοχές.

Ο Rick Owens είναι ο "glamour-meets-grunge" σχεδιαστής μόδας, που με το παρισινό σώου για την κολεξιόν του 2014 έκανε τον κόσμο να μιλήσει ξανά για τα μεγέθη.

Κι αυτό γιατί αντί για μοντέλα σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις πασαρέλες,  επέλεξε κορίτσια από διάφορα "step teams", με σώματα αθλητικά, με σώματα γεμάτα, ακόμη και χοντρά. 
Έτσι, προκάλεσε ένα σωρό αντιδράσεις. Η αμφισβήτηση των προθέσεών του κατέκλυσε το διαδίκτυο, όπως επίσης και η ικανοποίηση πολλών σχολιαστών, επώνυμων και όχι τόσο, απ' άκρη σ' άκρη του fashion κόσμου.

Στο fashionism.gr γράφτηκε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα σχετικά με το θέμα, με τίτλο "Stepping στα κλισέ", από την Χρύσα Οικονομοπούλου.

Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω κάτι παραπάνω για όλο αυτό, είναι η επισήμανση του fashionism ότι "η μόδα μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από ρούχα". Θεωρώ ότι η μόδα σαφώς είναι κάτι παραπάνω από ρούχα και έχει προεκτάσεις απίθανες, οι περισσότερες από τις οποίες θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλο καλό στον κόσμο.

Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν αυτό που κι εγώ έμαθα πριν λίγα μόλις χρόνια, ότι οι περισσότεροι διάσημοι σχεδιαστές μόδας δεν έχουν τον έλεγχο των εταιρειών που φέρουν το όνομά τους. Λίγοι εξ αυτών διατηρούν κάποια συμμετοχή σε αποφάσεις, όμως κατά κύριο λόγο η διαχείριση των ονομάτων που τόσο αγαπούν κάποιες και κάποιοι βρίσκεται στα χέρια κάποιων στελεχών.

Φυσικά και δεν πρόκειται να αναλύσω την δύναμη και την τεράστια επιρροή της μόδας στους ανθρώπους και κυρίως στους περισσότερο ευάλωτους. Τα πιτσιρίκια και όλος αυτός ο πληθυσμός που είναι βρεσκοβουτηγμένος στα χαϊλίκια της καπιταλιστικής μόστρας, πέφτουν με μαλακό εγκέφαλο και ελάχιστες αντιστάσεις, σαν τις μέλισσες στο μέλι, σε ό,τι παρουσιάσουν οι trend setters των εταιρειών.

Έτσι και πριν μερικές δεκαετίες, ξεκίνησε, αργά αλλά σταθερά, η διαδικασία των όλο και μικρότερων μεγεθών στα ρούχα. Από την πρωτοφανή παρουσία της Lesley Lawson, παγκοσμίως γνωστής ως Twiggy, φτάσαμε στην Kate Moss και την  Ζoe Fleischauer. Αυτό που τότε ήταν αδιανόητο, σήμερα είναι το αυτονόητο. Συνωμοσιολογικό ή όχι, είναι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι όλο αυτό ξεκίνησε ακριβώς όταν κάηκαν τα περισσότερα σουτιέν στον δυτικό κόσμο, ακριβώς τότε που ο γυναικείος πληθυσμός θεώρησε κεκτημένο το να νιώθει καλά με τον εαυτό του no matter what.

Πριν προτρέξετε σε σχολιασμό συνοδευόμενο από μειδίαμα και ειρωνεία θα ήταν χρήσιμο να διαβάζατε πρώτα για το πόσο η ευτυχία και η αυτοεκτίμηση σχετίζεται με την κατανάλωση ή καλύτερα με την μη κατανάλωση. Και πόσο σχετίζονται οι ενοχές με την συναίνεση. Επίσης, να μου βρείτε μια λογική απάντηση στο γιατί, αφού υπάρχουν τόσα εκατομμύρια γυναικών που φορούν ρούχα σε μεγαλύτερα νούμερα από εκείνα των μοντέλων, και μάλιστα έχουν μπόλικα χρήματα να ξοδέψουν, γιατί στην ευχή δεν βρέχει επώνυμες, καταπληκτικές φίρμες ρούχων σε αυτά τα νούμερα. Δηλαδή εδώ ο καπιταλισμός ξέχασε να κοιτάξει;

Τα πρότυπα, τα κλισέ και η αποδοχή τους δεν πέφτουν από τον ουρανό. Τουλάχιστον όχι πια, όχι στον 21 αιώνα. Η γκλαμουριά του lifestyle των μοντέλων έχει συνοδευτεί από μαρούλια, κοκαίνη και χαρτομάντηλα ή βαμβάκι βουτηγμένο σε χυμό πορτοκαλιού. Πώς να αντέξει ένα κορίτσι τόση πείνα....

Η μόδα, που πολλοί την υποτιμούν, αδυνατώντας να διακρίνουν ότι αρκετές φορές δρα και επιδρά σχεδόν σαν θρησκεία, φυσικά και είναι κάτι πολύ παραπάνω από ρούχα. Γι' αυτό και τα μοντέλα έγιναν τόσο αδύνατα ώστε και οι πιο αδύνατες γυναίκες να έχουν ενοχές. Γιατί μια ευτυχισμένη γυναίκα είναι κάτι υπέροχο. Εκατομμύρια ευτυχισμένες γυναίκες είναι κάτι επικίνδυνο.

Η φωτογραφία, από εδώ.

Η Φάρμα των Ελλήνων

Καλέσματα και δηλώσεις εναντίον του φασισμού πλημμύρισαν την όμορφη χώρα μας τις τελευταίες ημέρες.

Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία ενός ανθρώπου, σε όλα τα μμε και τα social media, καλούνται οι πολίτες να πάρουν θέση «απέναντι στο φασισμό».

Καλά είναι όλα αυτά τα «καλέσματα» και όλες οι σχετικές δημοσιεύσεις πλην όμως είναι κάπως αφελείς. 

Για τον απλό λόγο ότι παρακάμπτουν μια αλήθεια που αφορά στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Εκείνην που λέει ότι ένα σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων πολιτών δεν γνωρίζει τι σημαίνει φασισμός.

Πολλοί Έλληνες αγνοούν και την ερμηνεία της λέξης και το ουσιαστικό της περιεχόμενο. Κάποιοι (εντάξει, οι περισσότεροι) ξέρουν ότι είναι κάτι κακό. Μερικοί μπορεί ακόμη να συσχετίσουν τον φασισμό με τις δικτατορίες, άντε και με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Μέχρι εκεί.

Αν νομίζετε πως υπερβάλλω κάντε μόνοι σας το τεστ. Βγείτε από το στενό σας περιβάλλον. Πηγαίνετε λιγάκι παραέξω και θα τρομάξετε από τις απαντήσεις που θα λάβετε.

Καλά λοιπόν τα καλέσματα, αλλά τι νόημα έχουν ακριβώς, όταν η χώρα βρίσκεται στο χάλι που γνωρίζουμε όλοι (ή σχεδόν, γιατί για μερικούς τα πράγματα δεν είναι και τόσο χάλια) και την ίδια στιγμή κανείς δεν ασχολείται με τις χαμένες γενιές. 

Υπάρχουν -και είναι περισσότεροι απ’ όσοι νομίζετε- νέοι και λιγότερο νέοι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν με το όνειρο μιας ξεκούδουνης καλοπέρασης, μεταξύ πούρων, ακριβών αυτοκινήτων και αναιτίως πανάκριβων μπουζουκλερί.

  

Μπορεί να γνωρίζουν λίστες με καλά πούρα, φανταστικά αυτοκίνητα και σκυλοτραγουδιστές.

 Όμως αγνοούν παντελώς πραγματικά περιστατικά, ιστορικά τεκμηριωμένα, γιατί ουδέποτε περιλήφθηκαν στα σχολικά βιβλία τους και ποτέ, κανείς, δεν τους  μίλησε γι’ αυτά.

Πιο σημαντικό, κανείς δεν φρόντισε να τους κάνει να ενδιαφερθούν για να μάθουν από μόνοι τους. Τουναντίον!

Αγνοούν, δηλαδή, όλοι αυτοί, από που προήλθε η σημερινή τους κατάσταση, ο χώρος στον οποίον ζουν, το πολιτικό σύστημα που διαφεντεύει τη ζωή τους, οι θεσμοί που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να υπηρετούν αυτούς τους ίδιους... Τίποτα.

Ουσιαστικά, αγνοούν που πατούν και που βρίσκονται. Κυριολεκτικά.

Έχουμε φτάσει κατευθείαν στην καταδίκη του φασισμού. Ορθώς, δεν λέω.

Μα εδώ όμως, υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καν ποιοι είναι. Εκτός από το όνομά τους, ένα μέρος από το σόι τους, μερικά σελέμπριτις και 5-6 νησιά με όμορφες παραλίες. Αυτά.

Δεν γνωρίζουν τί έζησε ο πατέρας τους ή η γιαγιά τους. Δεν ξέρουν τι συνέβαινε στην πόλη που ζουν πριν μερικές δεκαετίες, ούτε πώς και γιατί οι ίδιοι τελείωσαν το γυμνάσιο και το λύκειο, ενώ η γιαγιά τους ή ο μπαμπάς τους δεν το κατάφεραν, ενώ το επιθυμούσαν...

Και εμείς, -εννοώ όσοι διαβάζουν, όσοι ενημερώνονται και παρακολουθούν με κάποιο ενδιαφέρον και αρκετή αγωνία τη ζωή του τόπου και των ανθρώπων γύρω-, συζητάμε για την καταδίκη του φασισμού. Καλώς, καλότατα. 

Αλλά εδώ έχουν αφεθεί πίσω, να τους πατούν τα τρένα της παραπληροφόρησης, της καταπίεσης, στην ουσία της εγκατάλειψης, γενιές ανθρώπων.

Μαθητές σχολείων, φοιτητές, άνεργοι άνθρωποι, συγκλονιστικά μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού της χώρας, ανατράφηκαν σε σπίτια και φοίτησαν σε σχολεία όπου ουδέποτε διδάχτηκαν ποια είναι τα δικαιώματά τους και ποιες οι υποχρεώσεις τους.

Υπερβολές θα μου πείτε! Βεβαίως και τα διδάχτηκαν.

Είστε σίγουροι;..θα ρωτήσω εγώ. 

Διότι, ναι. Μπορεί να αφιερώθηκαν, στο σχολείο ή στο σπίτι, μερικές ώρες για το τί σημαίνει να είναι κανείς πολίτης, για το ποια είναι και τι σημαίνουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα», μπορεί να γράφτηκαν και τρεις εκθέσεις για το θέμα. 

Αλλά επί της ουσίας μιλώντας... Πόσοι κατέγραψαν μέσα τους τη σημασία αυτών και πόσοι κατέγραψαν τη σημασία μιας «θεσούλας», σε μια «δουλίτσα», ενός πτυχίου για να «τακτοποιηθούν»;...

Πόση σημασία έδωσε η αγία ελληνική οικογένεια στο αίσθημα ελευθερίας των παιδιών της, πόση προσοχή έδωσε το ελληνικό σχολείο στη σημασία της αξιοπρέπειας και της αδελφοσύνης, της εξέγερσης ενάντια στην τυραννία, τί από αυτά, τα εντελώς βασικά, φρόντισαν -οικογένεια & σχολείο- να φυτέψουν στα μυαλά των παιδιών ;

Γιατί αν δεν πιστεύεις πραγματικά ότι τα αξίζεις όλα αυτά, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την ισότητα απέναντι στο νόμο, πώς ακριβώς θα γνωρίζεις ότι σου αφαιρούνται;

Αν έχεις ανατραφεί σαν ζώο και μάλιστα της φάρμας, έτσι θα σκέφτεσαι και έτσι θα ζήσεις.

Γι’ αυτό η όμορφη χώρα μας έχει πέσει στα νύχια του φασισμού προ πολλού και σε μεγάλους αριθμούς. Γιατί δεν τα βλέπει καν σαν νύχια. Γιατί απλά δεν αναγνωρίζει τον φασισμό!

Αυτό το «μόρφωμα», είναι αυτό που εξαιρετικά πολλοί Έλληνες αναγνωρίζουν ως κοινωνία. 

Πρόκειται για τεράστια νίκη όλων των γελοίων υποκατάστατων πολιτικών ανδρών και γυναικών, που προφανώς έχουν είτε πληρωθεί αδρά είτε βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία είτε είναι απλώς ηλίθια ξιπασμένοι, είτε όλα αυτά μαζί.

Και ο λαός τους ψηφίζει νομίζοντας ότι αυτός ο εσμός ανικανότητας και ασχετοσύνης συνιστά πολιτικό σύστημα. 

Και όχι μόνον ψηφίζει –κατά προτίμηση όσους του έχουν φερθεί με τον χειρότερο τρόπο- αλλά κάνει και τοποθετήσεις υποστήριξης, τσακώνεται, χάνει φίλους... Μιλάμε για παντελή ασχετοσύνη και σενάριο απώλειας της νοημοσύνης.

Ομοίως,νομίζει ότι αυτό μέσα στο οποίο διάγει τον βίο του αποτελεί συγκροτημένη και μάλιστα ευνομούμενη κοινωνία. (Αν υποθέσουμε ότι γνωρίζει τί θα πει ευνομούμενη κοινωνία).

Ας το παραδεχτούμε. 

Είναι πιθανόν περισσότερος φασισμός να διδάχτηκε στα ελληνικά σχολεία και στα ελληνικά σπίτια απ’ ότι σοβαρή διδακτέα ύλη.

Διαφορετικά θα ήταν αδιανότητο σε μια χώρα χρεωκοπημένη, με όλο και περισσότερες οικογένειες που ζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και χωρίς δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, την ίδια εβδομάδα που ένας άνθρωπος μαχαιρώνεται, η βουλή της να σπεύδει σε ψήφισμα για χαριστικές ρυθμίσεις προς εφοπλιστές και να αυξάνει το εισιτήριο στα νοσοκομεία από τα 5 στα 25 ευρώ.

Θα ήταν αδιανόητο να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος -εκτός από κάτι δίποδα με στολές, μερικούς καναλάρχες και μια χούφτα απατριδοεθνικιστές εφοπλιστές- που να μην έχει ξεράσει τη χολή του από αηδία για το πως έχει καταντήσει ένας μαγικός τόπος σαν την Ελλάδα.

Η φωτογραφία από την ταινία "Η φάρμα των ζώων". Από εδώ.

"Lil Bub & Friendz" feat. the uncoolness of humans

Πόσα βίντεο με γατο-πρωταγωνιστές έχετε παρακολουθήσει στο youtube;

Η εκρηκτική δημοφιλία των βίντεο με γάτες σε κάθε γωνία του διαδικτύου, έκανε τους ανθρώπους του Vice να ασχοληθούν σοβαρά με το φαινόμενο.

Με πρωταγωνίστρια την "πιο-διάσημη-γάτα-στο-internet", την Lil Bub, αλλά και τις Grumpy Cat και Maru σε μικρότερους "ρόλους", έφτιαξαν μια ταινία, ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας 1 ώρας, που βραβεύτηκε στο Tribeca Film Festival τον περασμένο Απρίλιο.

Στο youtube, στο instagram και στο facebook, με κάθε ευκαιρία, σε κάθε νέο ή παλιότερο κοινωνικό δίκτυο, εκατομμύρια άνθρωποι ανεβάζουν εικόνες και φιλμ με τον δικό τους γατούλη ή κάποια περαστική ενδιαφέρουσα τριχωτή ντίβα.

Είναι αδύνατον να τα παρακολουθήσει κάποιος όλα αυτά. Αλλά είναι μάλλον εύκολο να βγάλει το πιο απλό συμπέρασμα. Πόσο cool είναι οι γάτες και πόσο πεισματικά uncool παραμένουν οι άνθρωποι. Ειδικά όσοι από αυτούς δεν μπορούν να διδαχτούν τίποτα από την συνύπαρξή τους με τα ζώα.

Μιάου...

Περισσότερα για το βίντεο & την Lil Bub, εδώ.

Γουονγκ Καρ Γουάι

2046 & HEARTBREAK από Flixgr

Μια βόλτα ποτισμένη στις εικόνες και τους ήχους του Γουονγκ Καρ Γουάι, από τον σκηνοθέτη Νίκο Πάστρα, μέσω του flix.gr.

Ο Γουονγκ Καρ Γουάι έχει εκατομμύρια φίλους, ακόλουθους, θαυμαστές ανά τον πλανήτη, γιατί καταφέρνει να μετουσιώσει στον κινηματογράφο αυτό το σχεδόν μπανάλ πια, "η αισθητική είναι ηθική..." και μπλα μπλα μπλα.

Νομίζω ότι καταφέρνει -καθώς αποδεικνύεται μέγας μάστορας της αφήγησης- να δείξει τα εξής απλά:

Ότι μπορεί ένας άνθρωπος να ξετρυπώσει ομορφιά παντού. Πως όλοι αξίζουν μερίδιο στην αγάπη.

Ότι δεν έχει νόημα να μένει κανείς ηδονοβλεψίας του χρόνου που περνά. Πως παρά τον πόνο [και μάλιστα μαζί του όσο κι αν μοιάζει αδύνατον] μπορεί να ξεφύγει από το να είναι θεατής πιθανοτήτων και να βιώσει όσα του επιφυλλάσσουν οι επιλογές του. Μικρές, δύσκολες, αβάσταχτες, ό,τι κι αν είναι, αρκεί να μπει στο παιχνίδι και να ζήσει όση μπορεί απ' τη ζωή.

Cheers to wong kar-wai!

Παρέα.

LONG LIVE THE KINGS - Short film documentary - from SAGS on Vimeo.

Το καλοκαίρι συνεχίζεται απαλά, σιωπηλά, γαλήνια.

Μετά την κορύφωση του Αυγούστου, υπάρχει μια τάση για ευχές, τύπου καλό χειμώνα ή -λιγότερο επιθετικά- καλό φθινόπωρο. Στην πραγματικότητα το καλοκαίρι συνεχίζει να σκεπάζει τον τόπο, τώρα πιο γλυκά απ' ότι τους προηγούμενους μήνες. Οι συνήθειες όμως αποβάλλονται δύσκολα κι έτσι ακόμη και όσοι δεν έχουν απολύτως τίποτα να κάνουν, επιβάλουν στον εαυτό τους την 'κατάσταση' του τέλους του καλοκαιριού.

Αυτό το καλοκαίρι, όπως και πολλά προηγούμενα, το μοιράστηκα με καλές παρέες και σκοπεύω να συνεχίσω, όσο υπάρχουν άνθρωποι που με την παρουσία τους κάνουν τη ζωή μου καλύτερη.

Φέτος, περισσότερο απ' οποιοδήποτε άλλο καλοκαίρι ένιωσα πόσο ισχυρή είναι η σημασία του νερού, πόσο μια βουτιά στη θάλασσα είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής. Αν μαζί με τη θάλασσα έχεις και καλή παρέα, τότε -δεν μπορεί- τουλάχιστον για κάποιες ώρες, μέρες, εβδομάδες είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος.

Υπάρχουν πολλές ομορφιές, πολλές ορέξεις, διαθέσεις, κέφια και συνήθειες. Τα γούστα διαφέρουν, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ό,τι μπορείς να απολαύσεις στη ζωή, γίνεται καλύτερο με την καλή παρέα.

Ακόμη και για τους μοναχικούς ανθρώπους (που μπορούν ταυτόχρονα να είναι και κοινωνικοί), η μοναχικότητά τους γίνεται πιο χαλαρωτική και περιεκτική ακριβώς όταν γνωρίζουν ότι θα την διακόψουν για να μοιραστούν τον χρόνο τους ανακατεύοντας τον εαυτό τους με καλή παρέα.

Το βίντεο με τίτλο Long Live the Kings αποτυπώνει τη σημασία της παρέας. Και πώς ακριβώς αυτή, η καλή παρέα, μπορεί να σε κάνει να νιώσεις Βασιλιάς!

Περισσότερα για το βίντεο και την παρέα των μοτοσυκλετιστών, εδώ.

JD Salinger

Ψηλά στη λίστα με τις πιο αγαπημένες και δυνατές σχέσεις της ζωής μου βρίσκονται μερικά βιβλία και μαζί με τα έργα, συνοδεία αγάπης, ακολουθεί και η σχέση με τους συγγραφείς.

Ανάμεσα στους πιο αγαπημένους, ο JD Salinger, δημιουργός του "Φύλακα στη Σίκαλη", που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα με διαφορετικό τίτλο...

Αισθάνομαι αμηχανία από τη στιγμή που διάβασα την είδηση, ότι το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε νέα έκδοση με νέο τίτλο.  Άκου διαφορετικό τίτλο! Δηλαδή τώρα πώς θα αναφέρομαι σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία;

Μέχρι τότε, υποθέτω πως θα έχω δει την ταινία ντοκυμαντέρ του Shane Salerno με τίτλο "Salinger", που όπως διαβάζω γυρίστηκε υπό το ίδιο κλίμα μυστικότητας με την οποία είχε τυλίξει τη ζωή του και ο ίδιος ο Salinger, και χρειάστηκε εννέα χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Περισσότερη υπομονή θα χρειαστεί για τα πέντε βιβλία του Salinger, που θα κυκλοφορήσουν μετά το 2015.

Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας έγραψε στον Φύλακα στη Σίκαλη, αυτό που με ξετρελαίνει σε ένα βιβλίο, είναι  που όταν το έχεις πλέον τελειώσει, εύχεσαι ο συγγραφές να ήταν καλός σου φίλος και να μπορούσες να του τηλεφωνήσεις ό,τι ώρα σου ερχόταν. Αυτό όμως δεν συμβαίνει συνήθως...

Περισσότερα [και η φωτογραφία] από εδώ.

The Lone Ranger

Χτες το βράδυ, πήγα για δεύτερη φορά σε θερινό σινεμά μέσα στο φετινό καλοκαίρι.

Περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους που δεν μιλούσαν ελληνικά -βρετανοί, γάλλοι και λοιποί ευκατάστατοι τουρίστες έφτιαξαν μια διασκεδαστική και κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα- είχαμε ό,τι χρειαζόμαστε για ένα αυγουστιάτικο αθηναϊκό βράδυ.

Παρόλο τον συνδυασμό "θαψίματος & συμπάθειας" με τον οποίο είχαν περιλάβει την ταινία οι κριτικοί κινηματογράφου, δεν είχα απολύτως κανέναν ενδοιασμό να δώσω τα ακριβά μου 8 ευρώ για το "The Lone Ranger". Αν μη τι άλλο, πόσο χάλια μπορεί να είναι ένας Τζόνις Ντεπ και μια Έλενα Μπόναμ Κάρτερ;

Μεταξύ εναλλαγών αμερικανιάς και σινεφίλ αναφορών -κάργα Σέρτζιο Λεόνε- με χιούμορ, διάχυτη ειρωνεία και έναν ηθοποιό που γίνεται όλο και καλύτερος, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το "The Lone Ranger" είναι η πιο αμερικάνικη και ταυτόχρονα η πιο αριστερή ταινία που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Και έχω δει πολλές.

Αν δεν ήξερα ότι έχω μια τάση να εξιδανικεύω, θα έλεγα ότι οι δημιουργοί της ταινίας, έφτιαξαν ένα παμπόνηρο έργο.  Τον πιο πονηρό συνδυασμό λαϊκού blockbuster και -πως να πω- ταινίας με πολιτική άποψη.  Δράση-δράση-δράση και σκηνές με υπερβολές στο όρια της αφέλειας, που όλα στολίζουν -για τις ανάγκες ενός κοινού που καθοδηγείται 'για πλάκα'- έναν διακριτικά κρυμμένο κορμό ανθρωπιάς και πολιτικοποίησης.

Παραγωγός και σκηνοθέτης, σαν να φοβούνται, γι' αυτό και μετά από κάθε σκηνή που καταγράφει εξαχρειωμένους κυνηγούς του πλούτου, σαφέστατα κάλπικους και σιχαμένους, ακολουθεί κι ένα 'δωράκι' τυπικής αμερικανιάς. Έμπειροι κινηματογραφιστές και οι δυο, σχεδόν ξεστομίζουν on screen ότι αφού αυτό χρειάζεται για να πάει στο σινεμά ο κόσμος, "ορίστε, πάρτε", αλλά στην τελική θα πούμε κι εμείς αυτό που θέλουμε, πως δηλαδή τιμιότητα και μπέσα δεν συμβαδίζουν με εκπροσώπους του νόμου και λοιπούς ευυπόληπτους πολίτες.

Όσο για τον Τζόνι Ντεπ, εύχομαι να μην εγκαταλείψει την ηθοποιϊα.

Νομίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια οδηγείται σταθερά, με τις εξαιρετικές του ερμηνείες, στο κλαμπ των σημαντικών ηθοποιών (με κορυφαίο τον Ουώλτερ Ματάου), που ακόμη και χωρίς να μιλούν, αρκεί ένα γκρο-πλαν στο πρόσωπό τους για να ξεκαρδιστείς ή ένα βλέμμα μερικών δευτερολέπτων για να καταφύγεις σε έναν γερό αναστεναγμό.

Η φωτογραφία από εδώ.

Παράδεισος επί της γης.

Τι όμορφη χώρα!

Δεν το λέμε μόνον εμείς, το λένε και αρκετοί συνάνθρωποι που δεν γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ, αλλά έτυχε να έρθουν ως επισκέπτες.

Κάποιοι την αγάπησαν τόσο, ώστε αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα εδώ.

Η ομορφιά βρίσκεται παντού τριγύρω.

Κυρίως μακριά από τους ανθρώπους. Μακριά από όσους σπρώχνουν στον θάνατο για 1,5 ευρώ... Μακριά από όσους κρίνουν ακατάσχετα, με κρύο αίμα και με γλώσσα σαν λεπίδα γυαλισμένη, απαστράπτουσες οι βεβαιότητές τους... τυφλοί.

Δεν έχω κάτι άλλο να πω, πόσω μάλλον να γράψω. Διαβάζω άλλους που βρίσκουν λέξεις, εδώ.

Η χώρα μου είναι ένας παράδεισος. Καννιβάλων!

Nico the Llama: tumblr favorites

Η φωτογραφία είναι από το tumblr Nico the Llama και περισσότερες φωτογραφίες του μπορείτε να δείτε εδώ.
Ωραίος.

Κέντρα Κράτησης του Τέλους της Λογικής

Ακόμη και οι πιο προχώ της τεχνολογίας, μερικές φορές, αποτυγχάνουν στα πιο απλά πράγματα.

Δεν εννοώ εμένα, αλλά τους τεχνικούς του blogger. Όσες φορές κι αν προσπάθησα ήταν αδύνατο να εμφανιστεί το πιο πάνω βίντεο στη λίστα του youtube, ενώ την ίδια στιγμή το είχα ανοιχτό μπροστά μου να παίζει... Μου πήρε περισσότερο από μισή ώρα να βρω τρόπο να ανεβάσω το βίντεο του King Paris στο blog και μάλιστα μέσω του "παλιού" blogger.

Ήθελα να γράψω για το πόσο όμορφο είναι -και πόσο χρήσιμο επίσης- να κυκλοφορούν άνθρωποι που για λόγους οικονομίας κειμένου ας τους αναφέρω ως "πειραγμένους". Πόσο σημαντικό είναι να μην είμαστε όλοι ίδιοι, πόσο αυτό ακριβώς είναι που εξασφαλίζει μιαν υγεία του μυαλού και στο τέλος την επιβίωση των ανθρώπων.

Όλοι όσοι υποστηρίζουν κάτι θεωρίες περί καθαρότητας και άλλα τέτοια κουλά, καλά θα κάνουν να ανοίξουν και κανένα σοβαρό βιβλίο, μπας και αντιληφθούν ότι οφείλουν την ύπαρξή τους στην ποικιλία και τη διαφορετικότητα, που, εκτός των άλλων, κάνουν τον πλανήτη τόσο μαγικά ενδιαφέροντα. Όπως, επίσης, ίσως καταλάβουν πως το μόνον που θα εξασφάλιζε η επικράτηση των φαντασιώσεων με τις οποίες συνοδεύουν τον ενοχλητικό τους εαυτό θα ήταν ο εκφυλισμός μέχρι θανάτου του ανθρώπινου είδους.

Τα είχα όλα αυτά μια χαρά στο μυαλό, αλλά ο blogger αρνήθηκε πεισματικά να βρει το βίντεο του King Paris και έτσι αναγκάστηκα να σπαταλήσω φαιά ουσία ώστε να παρακάμψω τις -και καλά- σούπερ εύκολες υπηρεσίες του και να βρω τρόπο να ανεβάσω το βίντεο με το πειραγμένο 'nature boy'.

Εν συντομία λοιπόν, καταγράφω πόσο εμετικό είναι να συζητάμε για τα "κέντρα κράτησης μεταναστών", πόσο αηδιαστικό, σε μια χώρα που δύσκολα θα βρεις κάτοικο που δεν έχει κάποιον εξ αίματος (...) συγγενή μετανάστη, να αναζητείται η λογική με μεγεθυντικό φακό και να ξεχνάμε διαρκώς πως κάθε έννοια ανθρωπισμού έχει προ πολλού πεταχτεί στα σκουπίδια, από την παρούσα και τις προηγούμενες κυβερνήσεις της χώρας.

Κυβέρνηση και προβατοϋπήκοοι χαμένοι κάπου στην εποχή του Κρο-Μανιόν.

Τέλος -αφού παρακαλέσω κάποιος να προσκαλέσει τον King Paris για ένα live στην Αθήνα- θα ήθελα, απευθυνόμενη σε όσους χρησιμοποιούν δικαιολογίες αρχαιολατρείας για τις κατάπτυστες, τάχα μου πολιτικές, θέσεις και προτιμήσεις τους, να τους υπενθυμίσω ότι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ιερό τον Ξένο, τον Ικέτη, τον Πρόσφυγα.

Αϊ σιχτίρ!

Motorcycle women και όλα τα σχετικά...

Έχοντας απηυδήσει με το χάλι της περίπτωσής μας --κατέληξα πως όχι απλώς δεν πρόκειται με την καμία να ξεσηκωθούμε διεκδικώντας λίγο καλύτερη ζωή κι ένα δράμι βελτιωμένη κοινωνία, αλλά θα καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια παρατηρώντας σαν ξένοι τον ίδιο μας τον βίο, σχεδόν θαυμάζοντας τα λαμόγια που τον κατασπαράζουν-- οπότε αποφάσισα να το ρίξω για λίγο στην τέχνη.

Κι επειδή η τέχνη στην Ελλάδα, κατά κύριο λόγο βόσκει μεταξύ μουχλιασμένης ακαδημαϊκότητας και ψωνισμένου μεγαλοϊδεατισμού, στράφηκα στην τέχνη απ' τα ξένα.

Έτσι, ανακάλυψα την Lanakila MacNaughton, ένα κορίτσι που ζει στο Portland και βολτάρει με τη μηχανή της, γνωρίζοντας και φωτογραφίζοντας άλλα κορίτσια και τις μηχανές τους.

Μου αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες της. Έχω υπάρξει κι εγώ "motorcycle woman" και είναι μια εμπειρία που συνιστώ ανεπιφύλακτα, για να μην πω "τρόπος ζωής" που το λες και κάπως μελοδραματικό -αν και είναι κοντά στην αλήθεια-.

Βέβαια, όπως και πολλά άλλα πράγματα στην όμορφη χώρα μας, μια τόσο όμορφη κατάσταση έχουμε καταφέρει να την κάνουμε δύσκολη, ακριβή και το σημαντικότερο επικίνδυνη για την σωματική ακεραιότητά μας.

Είχα διάφορα ατυχήματα οδηγώντας μοτοσυκλέτες, μικρά και σοβαρότερα. Όλα πάντως οφείλονταν στην αμεριμνησία μικρού παιδιού με νοητική καθυστέρηση, με την οποία περιφέρουν μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, οδηγοί και πεζοί, την αχαρακτήριστη συμπεριφορά τους στην Ελλάδα.

Τόσο μου άρεσαν οι φωτογραφίες που τραβάει η Lanakila, που αποφάσισα να την βρω και να της το πω. Χάρηκαμε κι οι δυο, εκείνη που έλαβε ένα μέιλ με τόσο καλά λόγια απ' την άλλη άκρη του κόσμου κι εγώ που έδειξα σ' ένα δημιουργικό άνθρωπο το θαυμασμό μου για το κέφι και τις γαμιστερές της φωτογραφίες. Με την άδειά της, λοιπόν, παραθέτω μερικές από τις φωτογραφίες της, εδώ. Περισσότερες μπορείτε να δείτε στη σελίδα του πρότζεκτ της με τίτλο "The women's motorcycle exhibition", εδώ.  Go Lanakila!

H ίδια η καλλιτέχνις:

Υ/Γ νούμερο 1:
Για να μην κάνω αυτό που κοροϊδεύω, δηλαδή μόνον "στείρα κριτική" που λένε... ιδού μια μικρή λίστα με συμπατριώτες που πιστεύω ότι προσφέρουν τέχνη στον λαό:
Τέχνη κι εδώ 1
Τέχνη κι εδώ 2
Τέχνη κι εδώ 3
Τέχνη κι εδώ 4
Τέχνη κι εδώ 5
Τέχνη κι εδώ 6
Τέχνη κι εδώ 7
κ.ο.κ.

Υ/Γ νούμερο 2:
Βεβαίως, ποια είμαι εγώ που θα κρίνω, ποιος με ρώτησε... και όλα τα σχετικά... Κανείς δεν με ρώτησε φυσικά. Γι' αυτό κι εγώ έφτιαξα το blog. Για να γράφω για όλα αυτά, για τα οποία δεν με ρώτησε ποτέ κανείς...

Hollywood της Μεσογείου

Πριν μερικές ημέρες κατάφερα να παρακολουθήσω το ντοκυμαντέρ "Σμύρνη, Η Καταστροφή μιας Κοσμοπολίτικης Πόλης 1900-1922".

Πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία της Μαρίας Ηλιού. Η σκηνοθέτις μάζεψε σπάνιο αρχειακό υλικό, συνεργάστηκε με τον ιστορικό Αλέξανδρο Κιτροέφ και συγκέντρωσε μαρτυρίες Σμυρνιών πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, οι οποίοι αφηγούνται προσωπικές ιστορίες.

Γράφω στην αρχή ότι 'κατάφερα' να το παρακολουθήσω, γιατί ενώ μπορούσα να το κάνω εδώ και πολλούς μήνες, είχα ανάγκη συντροφιάς και ψυχολογικής προετοιμασίας. Κι αυτό διότι εδώ και πολλά χρόνια δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω και να διαβάσω οτιδήποτε σχετίζεται με τη Σμύρνη, τον Πόντο και τις ιστορίες των τόπων και των ανθρώπων της προσφυγιάς.

Έχω ξεκινήσει επτά ή οκτώ φορές να διαβάζω τα "Ματωμένα Χώματα" της Διδώς Σωτηρίου και ουδέποτε κατάφερα να το τελειώσω. Παρόμοιο πρόβλημα αντιμετώπιζε και ο πατέρας μου θυμάμαι. Αν και η καταγωγή του δεν έχει καμία σχέση με τους τόπους εκείνους. Είναι αδύνατον να ξεπεράσω το σφίξιμο στο στομάχι, την πίκρα, τα κύματα θυμού, το σιχτίρι με τις αθλιότητες των πολιτικών παιχνιδιών. Αδύνατον να μην νιώσω λες και η μήτρα της καταγωγής μου να βρίσκεται σ' εκείνους τους τόπους. Μυστήριο πράγμα.

Κι αφού έγραψα για την ταινία "Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922", ας  γράψω και μια απορία μου.

Με τέτοιο υλικό, τόσες καταστροφές, δυστυχίες, τόσες ιστορίες και περιπετειώδεις βίους, τόσες τύπισσες και τόσους ωραίους, δυνατούς και κατά κάποιο τρόπο... έτοιμους ήρωες, τί στην ευχή έχουν στο μυαλό τους τόσοι Έλληνες κινηματογραφιστές; Γιατί δεν γυρίζουν τη μία πίσω από την άλλη ταινίες που βασίζονται σε ιστορικές στιγμές που έχουν κυριολεκτικά σμιλεύσει αυτό που είναι η Ελλάδα. Και δεν εννοώ φυσικά το κατακάθι των ευρωπαϊκών αγορών και τους υπαλλήλους τους που μας κυβερνούν, αλλά τη χώρα που ως κράτος αδυνατεί να χωρέσει όσα είναι ως πνευματική και ψυχική κατάσταση.

Ένας κινηματογραφιστής που εκτιμώ είναι ο Πάνος Κούτρας. Με κέρδισε όταν στην ταινία του "Αληθινή Ζωή" έδειξε την Ακρόπολη στις φλόγες και τον θαύμασα όταν από μια ιστορία γεμάτη πόνο και δυστυχία έφτιαξε έναν ύμνο στην αγάπη, στην ταινία του "Στρέλλα".

Μπορεί να μην καταφέρει να ξετρυπώσει μια ιστορία κάπου ανάμεσα Κω, Αλεξάνδρεια, Πειραιά, Ellis Island και Όγδοης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη, σαν τη ζωή της Μαρίκας Παπαγκίκα, που ηχογραφούσε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σμυρνέικα μινόρε για τη δισκογραφική εταιρεία Victor.

Μπορεί κάτι τέτοιο να μην τον ενδιαφέρει.

Αλλά, Πάνο, όλο και κάποιον φίλο κινηματογραφιστή θα έχετε... Δεν πείθετε κάποιον εσείς; Έτοιμες κρέμονται οι ιστορίες. Ώριμες και βαριές σαν φρούτα στα δέντρα εύφορης γης. [Μα τί 'ναι τούτο το ποιητικό που μ' έχει πιάσει;] Και όσο μέσα στα ντοκυμαντέρ θεριεύουν πόνοι και χαμοί, σε μια μυθοπλασία χωράει γλέντι, έρωτας και κέφι απογειωτικό.

Τόσο, που μπορεί για λίγο να θυμηθούν οι καταθλιπτικοί Έλληνες του σήμερα πόσο ζωογόνο είναι να μην μετράς καημούς και ζόρια, αλλά βόλτες κι ανθρώπους.

Summer feeling

Όταν έχεις να κάνεις διάφορα, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί γουστάρεις, όταν τρέχεις για αγαπημένα πρόσωπα, όχι από υποχρέωση αλλά γιατί αγαπάς ξεκάθαρα, όταν εμπιστεύεσαι τους φίλους σου, χωρίς λόγο... γιατί απλά εμπιστεύεσαι...

Η χαρά για την οποία μιλάω δεν τιθασεύεται... κι αυτή η αίσθηση καλοκαιριού, μια μέρα, θα σε στοιχειώσει. Η αίσθηση καλοκαιριού...

Αν έχεις ξεχάσει πώς είναι, για τί πράγμα μιλάω, θα έρθει η μέρα που θα τη λαχταράς και θα την ανακαλείς. Γιατί αυτή η αίσθηση καλοκαιριού, θα σε στοιχειώσει κάποτε στη ζωή σου...

Και αν περιμένεις μέχρι να μεγαλώσεις κι άλλο, μια θλιβερή μνησικακία θα σε σιγοκάψει κάποτε και τότε εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού θα σε στοιχειώσει, θα σε κάνει να νιώσεις γελοίος, θα σε πληγώσει, μια μέρα στη ζωή σου.

Όταν ακόμη και η πρώτη λυκείου αρχίζει να σου φαίνεται πως ήταν ωραία -και μισούσες το σχολείο με πάθος, θυμάσαι;- κι ακόμη και η πρώτη γυμνασίου, κι αυτή σου μοιάζει ξαφνικά καλή, κι εσείς αγόρια, λαχταράτε κάποιο κορίτσι, ίσως το πρώτο με το οποίο τα 'είχατε φτιάξει'...
Λαχταράτε εκείνο το κορίτσι ή το πώς είσαστε τότε;

Εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου.

Όταν κάποιοι φίλοι που έχουν μείνει ακόμη στην πόλη αφιερώνουν μπόλικο χρόνο για σένα, ακόμη κι αν εσύ δεν τους γούσταρες, όμως εκείνοι δεν σε αγνοούν.

Όταν ξεστομίζεις ό,τι σου κατεβαίνει κι εκείνοι πάλι σε λατρεύουν. Δεν είναι που είναι όλα τούτα τόσο ευχάριστα, είναι εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού. Εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού, μια μέρα θα σε στοιχειώσει. Θα θέλεις να την νιώσεις μέσα σου ξανά, έστω ακόμη μια φορά.

Εκείνη την αίσθηση καλοκαιριού...

"That Summer Feeling", Jonathan Richman.

Bird sings!

Ένα μικρό χαρούμενο πλάσμα, συνοδεύει τον δίποδο φίλο του στο τραγούδι.

Όσες φορές κι αν ευχαριστήσουμε τα ζώα για όσα μας προσφέρουν, δεν φτάνουν.

Δεύτε Λάβετε Φως!

credits εδώ.

World Wide Web

Εκτός από τις ευχές για την Πρωτομαγιά, από χτες ανταλλάσσω και ευχές για "παντοτινά ελεύθερο διαδίκτυο".

Έστω με καθυστέρηση ενός 24ώρου, να θυμηθώ ότι πριν 20 μόλις χρόνια δημιουργήθηκε αυτό το θαύμα, που παίρνουμε ως δεδομένο, ενώ δεν είναι και τόσο.

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 ετών από την ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών -δηλαδή του CERN- ότι τα πρωτόκολλα www θα είναι ανοιχτά και ελεύθερα για όλο τον κόσμο, μια επιστημονική ομάδα ανέλαβε να αναβιώσει εκείνη την πρώτη σελίδα και μάλιστα στο αρχικό url!

Η πρώτη σελίδα είναι έτοιμη, αλλά το πρότζεκτ έχει και συνέχεια. Περισσότερα για την αναβίωση της σελίδας μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Είναι καταπληκτικό ότι οι άνθρωποι του CERN έχουν αναρτήσει το έγγραφο με το οποίο ανακοινώνεται επίσημα η διάθεση του web σε δημόσια χρήση. Επίσης, αν δεν γνωρίζετε και θέλετε να μάθετε για τον δημιουργό της πατήστε εδώ.

Με την ευχή να είναι παντοτινά ελεύθερο, Χρόνια Πολλά!

Georgia O'Keeffe. Imaginary friend.

"I decided to start anew, to strip away what I had been taught".

"I've been absolutely terrified every moment of my life - and I've never let it keep me from doing a single thing I wanted to do".

Yosuf Karsh's photo from... here.

Η Ελλάδα, το Tούνελ κι ο Batman.

Σε μια βόλτα με μια φιλενάδα, πίνοντας καφέ με έναν αγαπημένο φίλο που είχα να δω καιρό, μιλώντας στο τηλέφωνο με μια παρ' ολίγον συνεργάτιδα, μια κοινή απορία συνδέει κάποια στιγμή τις διαφορετικές συζητήσεις.

Υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί η κατάσταση στη χώρα; Θα ανακάμψει;

Όχι η οικονομία. Η ζωή μας.

Ποιανών η ζωή ; Ας διευκρινίσουμε, γιατί δεν ζουν όλοι στην ίδια κατάσταση. Για κάποιους τα πράγματα δεν 'στράβωσαν' ποτε. Ζουν όπως πριν κι ακόμη καλύτερα.

Μιλάμε μεταξύ μας όμως. Για όσους δεν έχουν ούτε δεμένο γάιδαρο, δηλαδή μαγικά εξασφαλισμένο μέλλον,  ούτε είναι εφοπλιστές ή γόνοι ζάμπλουτων οικογενειών, αλλά χρειάζεται να εργάζονται για να ζουν. Για όσους δεν έχουν λεφτουδιά στην αυλή του σπιτιού τους, δηλαδή δεν έχουν κληρονομήσει από παππού και μητέρα μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Για όσους δεν είναι σε κανένα payroll που τους ανταμείβει ακόμη και σήμερα με αμοιβές που τους εξασφαλίζουν καλή ζωή.

Φαίνεται πως όσες τέτοιες κουβέντες και να κάνει κάποιος αυτή την εποχή, το συμπέρασμα είναι ένα. Ότι για να βελτιωθεί, έστω και λίγο, η κατάστασή μας, αυτό που πρέπει να συμβεί είναι να φύγει η σαπίλα.

Αυτή η γενικούρα, η έκφραση "να φύγει η σαπίλα" χρησιμοποιείται όλο και συχνότερα. Ακόμη και από χείλη επιφανών ανδρών, ανθρώπων που έχουν στα χέρια τους -ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον- εξουσία.

Και δεν πρόκειται για καμία τρομακτική αποκάλυψη όταν γράφει κάποιος ότι η σαπίλα έχει όνομα. Για την ακρίβεια κατεβατά με ονόματα. Κανείς δεν ήταν σίγουρος για το ποια είναι αυτά, αλλά μια ολόκληρη κοινωνία φαίνεται να αντιλαμβάνεται πως όσα τόσα χρόνια διαισθανόταν ήταν πολύ κοντά στην αλήθεια. 

Όσο μαλακοπίτουρας και να είσαι, έρχεται η ώρα που αντιλαμβάνεσαι το περίεργο του πράγματος. Οι ίδιες και οι ίδιες οικογένειες, που μοιράζουν φιλανθρωπία του κώλου, προβάλλοντας από τα δικά τους κανάλια, με κάθε τρόπο, το πόσο φιλεύσπλαχνοι είναι.

Οι ίδιοι ολιγάρχες που ζουν σαν η Ελλάδα να είναι Ελβετία, την ίδια ώρα που στα δελτία ειδήσεων των δικών τους καναλιών, οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι τους κατακεραυνώνουν τους πολίτες γιατί φταίνε που αναπνέουν.

Εννοείται ότι στις συζητήσεις όλοι τούς αναφέρουμε με τα ονόματά τους. Οι γνωστοί ολιγάρχες, που δεν τους φτάνουν όσα έχουν ήδη, αλλά βουτάνε σε κάθε δεξαμενή ανάσας της χώρας, στα ΕΣΠΑ και παντού αλλού, αφαιρώντας από απλούς πολίτες με δημιουργικά μυαλά την παραμικρή ελπίδα να δουν άσπρη μέρα και να προσφέρουν και στη χώρα μια ρημάδα ακτίδα αισιοδοξίας.

Τι συμβαίνει λοιπόν και δεν φεύγει η "σαπίλα"; Γιατί μια ολόκληρη χώρα ασφυκτιά και όμως τίποτε δεν αλλάζει;

Η απάντηση έχει δυο σκέλη.

Πρώτον: η «ολόκληρη χώρα» συνίσταται σε μια κοινωνία και η κοινωνία είναι υπνωτισμένη και αγορασμένη. Φτηνά. Βαδίζει σχεδόν αδιαμαρτύρητα στο γκρεμό, παρόλα τα προειδοποιητικά σημάδια ότι έρχεται το τέλος της, περιμένοντας να τη σώσει ένας σωτήρας, ένας πατερούλης, ένας μπάτμαν-τιμωρός.

  

Δεύτερον: ακόμη και όταν κάποια μέλη της κοινωνίας διαφωνήσουν, διαμαρτυρηθούν, οι φωνές τους πνίγονται.

Είτε με τη χρήση πρόθυμων ματατζήδων είτε με την επιβολή της σιωπής.

Ξύλο και μούγκα.

Σα να μην υπάρχουν αντιδράσεις, λες και δεν ξεσηκώνεται καμιά φωνή αντίρρησης. Ούτε στα κανάλια, ούτε στις εφημερίδες, ούτε στα ειδησεογραφικά sites. Μουγκαφόν!

Αλλά χέσε τους μπάτσους και τα Μέσα.

Υπάρχει η Δικαιοσύνη.

Η περίφημη Δικαστική Εξουσία, για την οποία το Σύνταγμα της χώρας προβλέπει ότι είναι ανεξάρτητη της εκτελεστικής και της νομοθετικής.

Όταν η χώρα βοά, όταν οι άνθρωποι "τα έχουν δει όλα", όταν η μισή κοινωνία παίρνει χάπια για να τη βγάλει μέχρι την επόμενη μέρα, η άλλη μισή στέκεται στις ουρές για να διακανονίσει χρέη και ο πρωθυπουργός διακωμωδεί τον πόνο των πολιτών,  δηλώνοντας ότι «οι εφοπλιστές συναισθάνονται τις δυσκολίες του τόπου», λογικό είναι να καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βελτιωθεί η κατάστασή μας. Για έναν απλό λόγο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας δεν είναι η φτώχεια. Είναι η αίσθηση της ματαιότητας που προκύπτει από την έλλειψη Δικαιοσύνης. Αυτό που πείθει τους πολίτες πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο είναι η σιωπή της Δικαστικής Εξουσίας μπροστά στα επαναλαμβανόμενα αίσχη.

Η χώρα καταξεσκίζεται και δεν φταίει κανείς.

Τη σχιζοφρενική τοποθέτηση Παγκάλου και των ομοίων του, πως γι' αυτή την καταστροφή φταίμε όλοι, δεν την χάβουν πλέον ούτε οι πιο πωρωμένοι μαζοχιστές!

Μπορεί τίποτε να μην πάει καλά στη ζωή ενός ανθρώπου. Αλλά η ελπίδα που μπορεί να τον κρατήσει ζωντανό, ψυχολογικά και σωματικά, είναι η ελπίδα ότι θα υπάρξει  Δικαιοσύνη. Ότι όποιος παρανομεί ενδέχεται και μπορεί τελικά να πληρώσει.

Στην Ελλάδα είναι πια κοινός τόπος ότι πληρώνουν μόνον οι ανίσχυροι. Και αυτό δεν φαίνεται ότι θα αλλάξει ποτέ.

Γιατί, απ’ ότι φαίνεται, οι πολίτες δεν μπορούν να διεκδικήσουν Δικαιοσύνη και οι εκπρόσωποί της, ενώ μπορούν να φροντίσουν για την απονομή της είναι πλέον πασιφανές ότι είτε δεν θέλουν, είτε έχουν πληρωθεί για να μην θέλουν.

Ας μην είμαστε απαισιόδοξοι όμως, έρχεται και Πάσχα...

Μπορεί οι πολίτες να τρώνε τα χημικά ή το κουτόχορτο -διαλέγει και παίρνει κανείς στη ζωή αυτή- μπορεί οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης να έχουν αντανακλαστικά μόνον όταν τους διατάζει το χέρι που τους ταΐζει ή όταν τους κόβονται τα προνόμια, αλλά υπάρχει πάντοτε η περίπτωση να μας λυπηθεί ο Batman.

Τέτοιοι που έχουμε καταντήσει το βρίσκω πιθανότερο από το να μας λυπηθεί ακόμη κι ο θεός!

Η φωτό από εδώ.

Αντώνης Σαμαράς. Παγκόσμια πρωτοτυπία.

«Όταν πουλάς τον ΟΠΑΠ σε μια τιμή διπλάσια ή τριπλάσια από τα καθαρά κέρδη, τότε δεν πουλάς, χαρίζεις! Κι αυτός ο οποίος αγοράζει αυτή την εταιρεία, τόσο φτηνά, τότε σε δυο τρία χρόνια θα κάνει απόσβεση και την έχει πάρει τζάμπα. Και επομένως, υπάρχει πρόβλημα. Και μην νομίζετε πως είναι έτοιμος όλος ο κόσμος να βάλει την υπογραφή του κάτω από κάτι τέτοιο».

Αυτά έλεγε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στη Δ.Ε.Θ. τον Οκτώβριο του 2011.

Τώρα διαβάζουμε τα εξής: Τα καθαρά κέρδη του ΟΠΑΠ για το 2012 ήταν 505 εκατ. ευρώ. Η προσφορά της εταιρείας Emma Delta για την απόκτηση του οργανισμού ήταν 622 εκατ. ευρώ.

Αυτό που καταλαβαίνει κάθε έχων σώας τας φρένας άνθρωπος είναι ότι ο πρωθυπουργός αποφάσισε να χαρίσει στη συγκεκριμένη εταιρεία τον ΟΠΑΠ.

Όταν αυτό το επεσήμανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου απάντησε λέγοντας μεταξύ άλλων ότι "η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει ό,τι μπορεί για να ματαιώσει την προσπάθεια της κυβέρνησης να βγάλει τη χώρα από την κρίση".

Αυτό που συμπεραίνει λοιπόν κανείς από τα παραπάνω είναι απλό:

Η κυβέρνηση προσπαθεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση επιλέγοντας να χαρίσει -όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει δημόσια δηλώσει- μερικές εταιρείες, που συμπτωματικά θα έφερναν στα ταμεία της πολλά εκατομμύρια ευρώ, για πάρα πολλά χρόνια.

Άλλη μια ελληνική παγκόσμια πρωτοτυπία.

Πάλι τους καλύτερους ψηφίσατε βρε. Εύγε!

Cat in the Sewer.

Ο ήλιος ήταν λοξά και πάνω, η μέρα ήταν μια χαρά ανοιξιάτικη, σχεδόν στην τέλεια γραμμή ανάμεσα ζέστη και δροσιά.

Χαζεύοντας τις κρεμαστές τσάντες που φτιάχνουν στα δέντρα οι παπαγάλοι -φωλιές από πευκοβελόνες που κρέμονται από τα πεύκα- περπατούσα στο πάρκο, βελτιώνοντας για ακόμα ένα απομεσήμερο το καρδιαγγειακό μου σύστημα, μη τυχόν και μου γλυστρήσει η ραθυμία στη λίστα με τις ενοχές που συμβιώνω τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Ξαφνικά, ένας μεγάλος κι ευερέθιστος σκύλος άνοιξε τα θυμωμένα του σαγόνια και την ώρα που ετοιμαζόταν να τα κλείσει στη μουσούδα της ασπρόμαυρης κατσικούλας μου άπλωσα το χέρι για να μην μας πάρουν τα αίματα.

Απέτυχα. Μας πήραν τα αίματα. Δηλαδή εμένα, που μπήκα στη μέση. Τα θυμωμένα σαγόνια έκλεισαν στο μπράτσο μου. Μάζεψα βιαστικά την κατσικούλα, την άφησα στο σπίτι και πήγα μέχρι το νοσοκομείο για να μου φροντίσουν την πληγή.

Στην επιστροφή από το νοσοκομείο στάθηκα στο φανάρι της Μεσογείων για να περάσω απέναντι.

Φανάρι της Μεσογείων, μάλιστα. Όλα τα παραπάνω δεν συνέβησαν σε κάποιο εξοχικό τοπίο. Αυτές οι φωλιές των παπαγάλων βρίσκονται λίγο έξω από το κέντρο της Αθήνας. Κι η κατσικούλα είναι το καλόκαρδο σκυλάκι μου. Έτσι ασπρόμαυρο και καλοκάγαθο που είναι, έχει κερδίσει με το σπαθί του τον ‘τίτλο’ της κατσικούλας...

Σταμάτησαν, λοιπόν, τα αυτοκίνητα στη λεωφόρο Μεσογείων. Το δευτερόλεπτο που μαζί με τα αυτοκίνητα έπαψε κι ο εκκωφαντικός τους θόρυβος, μόλις ακριβώς το δεξί πόδι σηκωνόταν για να ακολουθήσει το αριστερό στην άσφαλτο, το άκουσα!

Απροσδιόριστα απόμακρο, αλλά στεντόριο και σαφές. Ένα νιαούρισμα από τετράποδο νιάνιαρο. Μα στην άκρη της Μεσογείων; Που στην ευχή βρισκόταν; Άλλη μια φορά ήταν αρκετή για να εντοπίσω την προέλευση αυτής της επίμονα απελπισμένης φωνής για φαγητό και σωτηρία.

Πόσο μικρό; αναρωτήθηκα. Για να χωρέσει και να πέσει από τη σχάρα των ομβρίων υδάτων στο πάτο του αγωγού, πολύ μικρό.

Και τώρα;

Άρχισα τα τηλεφωνήματα. Έμαθα ότι τα φρεάτια δεν είναι αρμοδιότητα της πυροσβεστικής. Με παρέπεμψαν λοιπόν στην ΕΥΔΑΠ. Μετά από μερικά τηλεφωνήματα η κατάσταση σταθεροποιήθηκε ως εξής: θα περίμενα πάνω από το κινητό μου τηλέφωνο μέχρι να με καλέσουν οι άνθρωποι της εταιρείας. Μετά τις 11 το βράδυ, που αναλαμβάνει η νυχτερινή βάρδια, θα με ειδοποιούσαν να περιμένω στην εν λόγω σχάρα. Παρηγόρησα για λίγο ακόμη το παγιδευμένο μικροσκοπικό τετράποδο και την αγωνία μου επίσης και επέστρεψα στο σπίτι αφού πέρασα από τις θείες για ενέσεις, αντιτετανικούς και λοιπές φροντίδες για τη θαυματουργή πληγή.

Έφτασε επιτέλους η νύχτα.

Λίγο μετά τις 11 χτύπησε το κινητό. Το άγνωστο νούμερο ήταν από τη νυχτερινή βάρδια της ΕΥΔΑΠ. Αγκαλιά, η ανυπομονησία μου κι εγώ, φτάσαμε σε χρόνο ντετέ πάνω από τη σχάρα της Μεσογείων. Δίπλα, με σφιγμένο χαμόγελο αγωνίας, κρατώντας καλαθάκι γάτου, συμπαραστάτης της περιπέτειας, ο αδελφός μου. Χωρίς καθυστέρηση, κατέφθασαν οι υπάλληλοι της εταιρείας υδάτων, σήκωσαν τη σχάρα, κατέβηκαν στο φρεάτιο και με φαρδιά πλατιά χαμόγελα εναπόθεσαν στην παλάμη μου –δεν χρειαζόταν περισσότερο χώρο- το ταλαιπωρημένο θηριάκι που πριν λίγες ώρες φώναζε, με όση δύναμη του είχε απομείνει, για τη ζωή του.

Κοιμηθήκαμε χτες βράδυ αγκαλιά. Όποτε ξυπνούσα, φοβούμενη μην το πλακώσω, το έβλεπα κολλημένο στο λαιμό μου, σαν κασκόλ με αναπνοή. Αφήσαμε τις ευγνωμοσύνες μας να ανταγωνίζονται και βυθιστήκαμε σε απολαυστικό, γαλήνιο ύπνο.

Για εκείνο είναι όλα πια ξεκάθαρα. Σώθηκε, με αγαπάει και έχει ήδη αγαπημένο παιχνίδι: να μυρίζει, ακουμπάει, τραβάει τις βλεφαρίδες μου. Η δική μου ευγνωμοσύνη είναι διασπασμένη.

Ευχαριστώ βαθιά την ΕΥΔΑΠ. Συγκεκριμένα, την Α’ Νυχτερινή Βάρδια του Τμήματος Αποχετεύσεων, τον κ. Αλβέρτη, που ούτε κατάλαβα από ποια υπηρεσία ενεπλάκη στην υπόθεση, αλλά τα σέβη μου του ανήκουν. Γενικώς, όλους τους εξαιρετικούς αυτούς ανθρώπους, που είναι ανοιχτόκαρδοι και αποφάσισαν νυχτιάτικα, να βοηθήσουν μια παράξενη και τον αδελφό της που έστεκαν πάνω από τη σχάρα της Λεωφ. Μεσογείων. Είναι καταπληκτικοί όλοι τους και τους ευχαριστώ, εκπροσωπώντας κι εμένα, αλλά κυρίως το ανακουφισμένο τριχωτό μουσούδι, που χάρη σ’ εκείνους δεν ανελήφθη εις Κύριον, αλλά κοιμάται ξερό στις μυρωδάτες κουβερτούλες του.

Όμως, πρέπει να ευχαριστήσω και τον τσαντίλα σκύλο. Αν δεν μου είχε χώσει τη δαγκωνιά, δεν θα βρισκόμουν πάνω από τη σχάρα. Δεν θα χρειαζόταν να πάω μέχρι το νοσοκομείο. Άσε που αν εφημέρευε άλλο νοσοκομείο, πάλι δεν θα περνούσα από το συγκεκριμένο σημείο. Γενικώς, άσε...
Μια σειρά από τυχαία περιστατικά, μια συνομωσία της τύχης και μια ακόμη ψυχή σώζεται από σίγουρο και βασανιστικό θάνατο.

Χτες η τύχη γύρισε και χαμογέλασε στη μικρή μας ομάδα. Ένα γατάκι που χωράει στην παλάμη ενός χεριού, μας έδωσε χαρά και ικανοποίηση.

Οι εργαζόμενοι της Α’ Νυχτερινής Βάρδιας, ο προϊστάμενός τους, ο αδελφός μου κι εγώ, ευγνωμονούμε το μικρό τριχωτό θαύμα που μας θύμισε πώς είναι να μετέχεις στην αληθινή ζωή κι ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από τους απλήρωτους λογαριασμούς.

Ευχαριστώ την Ε. για την έμπνευση.
Αφιερωμένο.

Οργανωμένο Έγκλημα?

Στο βίντεο, μια γυναίκα παραθέτει τη μαρτυρία της για αυτό που μοιάζει να είναι σχέδιο εξόντωσης δημοσιογράφων που "μιλάνε" πολύ.

Υπάρχουν άλλα δυο βίντεο στο "Κουτί της Πανδώρας" του Κώστα Βαξεβάνη.

Περιμένω από την ελληνική Δικαιοσύνη να παρέμβει ώστε να μάθουμε περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Ποιοι, πότε, πώς.

To Catch a Thief

Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων είναι η υπέρτατη πρεμούρα της τριμερούς κυβέρνησης της χώρας και των υπαλλήλων της τρόικας αυτή την εβδομάδα. Ή απολύετε ή δεν έχει φράγκα, φέρεται να λένε οι κακοί ξένοι στους καλούς ντόπιους.

Κάπως έτσι παρουσιάζεται το θέμα και αφού υπενθυμίσω ότι όλα αυτά που υποτίθεται ότι συζητούνται από πρωίας μέχρι να πέσουν όλοι κάτω από την πολλή διαπραγμάτευση τα έχουμε υπογράψει -στα τέσσερα- από πέρυσι, κοινώς είναι προβλεπόμενες υποχρεώσεις της χώρας στο τρίτο μνημόνιο, προχωρώ στην ουσία.

Το υποθέμα του θέματος που προβάλλεται από τα ΜΜΕ ανηλεώς αφορά στους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους. Δηλαδή, εκείνους που ενώ έχουν παραπεμφθεί στα πειθαρχικά συμβούλια με διάφορες κατηγορίες, μερικές εξ αυτών κακουργηματικού χαρακτήρα μάλιστα, έχουν αποδειχτεί ένοχοι, αλλά συνεχίζουν να εργάζονται ή τέλος πάντων να αμείβονται κανονικά.

Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη αυτοί πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα απολυθούν.

Αυτή είναι μια εντελώς λανθασμένη οπτική.

Αυτό που πρέπει να συμβεί είναι το ανάποδο. Οι τίμιοι και ενάρετοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκείνοι που πρέπει να απολυθούν. Οι επίορκοι, ειδικά όσοι έχουν παραπεμφθεί για απάτες και υπαιξερέσεις πρέπει οπωσδήποτε να παραμείνουν στις υπηρεσίες τους.

Εφόσον πρόκειται για άτομα με αποδεδειγμένες ικανότητες, που κατάφεραν να στήσουν, να οργανώσουν και να εκτελέσουν σχέδια που εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες του συστήματος, είναι ακριβώς αυτοί που είναι απαραίτητοι. Έτσι όπως κάνουν και οι μυστικές και άλλες υπηρεσίες στα ξένα. Πιάνει το FBI τον μέγα hacker και αντί να τον πετάξει να σαπίζει στις φυλακές, τον προσλαμβάνει για να προστατευτεί από τους πιο επικίνδυνους hackers.

Όπως πάντα, οι λύσεις είναι απλές, αλλά εμάς μας φάγανε τα στερεότυπα.

Οσκαρ στην Εντατική

Η Ελένη Αντωνιάδου εργάζεται στη NASA και συγκεκριμένα στον Τομέα Βιοεπιστημών, Νανοτεχνολογίας και Εξερεύνησης του πλανήτη Αρη. Εξελέγη γυναίκα της χρονιάς από την επιτροπή της διοργάνωσης "FDM Everywoman in Technolgy Awards" και τα ελληνικά ΜΜΕ μας τα έκαναν τσουρέκια, ενθουσιασμένα που είχαν και κάτι άλλο να γράψουν για μια Ελληνίδα εκτός από τα συνολάκια της Πάολας και τις δηλώσεις πόθεν έσχες της Ντόρας Μπακογιάννη.

Γενικώς, οι Έλληνες στο εξωτερικό μια χαρά διαπρέπουν και επίσης μια χαρά συλλέγουν βραβεία. Όλα για επιτεύγματα σε τομείς όπου απαιτούνται χαρακτηριστικά όπως αφοσίωση, επιμονή και πολύ, πάρα πολύ δουλειά. Αυτά με τους Έλληνες έξω. Γιατί με τους Έλληνες εδώ το πράγμα αλλάζει.

Προτείνω, λοιπόν, σήμερα, να θεσμοθετήσουμε επιτέλους στη χώρα, εκείνα τα βραβεία που πραγματικά έχουμε ανάγκη και να αφήσουμε τις πολυτέλειες για τους ξένους που έχουν λυμένα τα προβλήματα με τα οποία εμείς βουρλιζόμασταν, βουρλιζόμαστε και απ' ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε να βουρλιζόμαστε για άλλα 50 χρόνια.

Να ξεκινήσουμε με τη θεσμοθέτηση του Βραβείου Φτιαγμένου Πεζοδρομίου. Θα απονέμεται κάθε χρόνο σε όποιον καταφέρνει να παραδίδει στους πολίτες, φτιαγμένα όλα τα πεζοδρόμια ενός δήμου ή μιας κοινότητας, ώστε να γλυτώσουν κι οι γριές από τα πεσίματα.

Μετά θα θεσμοθετηθεί το Βραβείο Βουλωμένης Λακκούβας, το οποίο θα απονέμεται σε πανηγυρική ετήσια εκδήλωση, ώστε να σταματήσουν οι οδηγοί της χώρας να μαζεύουν σπασμένα αμορτισέρ κάθε τρεις και λίγο.

Επίσης, θα θεσμοθετηθεί το Βραβείο "ΚΕΜ", δηλαδή "Κρεβάτια Εντατικών Μονάδων", το οποίο θα απονέμεται σε όποιον καταφέρνει να αποδίδει σε λειτουργία όλα τα κρεβάτια των εντατικών μονάδων στα νοσοκομεία της χώρας. Ειδικό Μέγα Βραβείο ΚΕΜ θα απονέμεται σε όποιον καταφέρνει να παραδίδει και νέα τέτοια κρεβάτια.

Με τον τρόπο αυτόν, μόνο και μόνο για να τους τραβούν οι κάμερες και να συνδέσουν το όνομά τους με ένα βραβείο, μπορεί οι αχαϊρευτοι ντόπιοι Έλληνες να φιλοτιμηθούν και οι αχαϊρευτοι ντόπιοι Έλληνες πολίτες να δούνε και καμμιά βελτίωση σε μερικά από τα στοιχειώδη. Ξέρετε απ' αυτά που οι εχθροί μας οι βορειοευρωπαίοι τα έχουν λύσει εδώ και μερικές δεκαετίες, επίτηδες, για να μας σπάνε τα νεύρα και να μας λένε ότι τους ζηλεύουμε.

and the oscar goes to...
Βρασίδας Χλιμίτζουρας!

Στο τέλος ξυρίζουν τον Λαό.

Θυμάστε όλα όσα έχουμε ακούσει για την Ευρωπαϊκή Ένωση στα τόσα χρόνια που η χώρα μας είναι μέλος της; Θυμάστε όλα όσα διαλαλούνταν από στόματα πολιτικών αγγέλων για χάρη της ΟΝΕ; Ελπίζω να τα θυμάστε όλα και να τα συγκρίνετε με αυτά που ακούτε τώρα.

Αλλά ό,τι κι αν λέει, όποιος κι αν το λέει, ελπίζω πάνω απ' όλα να έχετε καθίσει για λίγο και να έχετε ακούσει τους Κύπριους πολιτικούς και τους Κύπριους πολίτες. Διαφέρουν πάρα πολύ από τους Έλληνες πολιτικούς και του Έλληνες πολίτες. Και κυρίως αυτό που διαφέρει είναι το χάσμα μεταξύ των δεύτερων σε σχέση με εκείνο των πρώτων. Ακούς εδώ τους πολιτικούς να μιλούν και νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με κακομαθημένους μαντραχαλάδες που έχουν ανατραφεί από νεάτερνταλ τραμπούκους της τρούμπας. Λεξιλόγιο χαμηλής υποστάθμης, ύφος μπράβου της νύχτας και τόσο μάτσο που σου μπαίνουν οι ψύλλοι τουλάχιστον για τη λατρεία της σανίδας. Και κυρίως, ακούγοντας τους Έλληνες πολιτικούς να μιλούν αντιλαμβάνεσαι την κολοσσιαία απόσταση που τους χωρίζει από τους πολίτες στην υπηρεσία των οποίων υποτίθεται ότι βρίσκονται.

Αντιθέτως, αυτές τις ημέρες που κάθισα και άκουσα τους Κύπριους πολιτικούς, διαπίστωσα έναν άλλου είδους πολιτικό πολιτισμό. Τέτοιον που απόρησα για τη σχέση που έχουν με τον αντίστοιχο στην Ελλάδα. Καθόλου περίεργο, αφού δεν υπάρχει καμμία σχέση.

Δεν γνωρίζω τι θα γίνει τελικά με το θέμα των ημερών. Αν η Κύπρος θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια που θα της επιτρέψουν να έχει το Eurogroup και η Γερμανία, ώστε να συνεχίσει -έστω και πληγωμένη- να βαδίζει. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι πως ακόμη κι αν την αποτελειώσουν -που είναι ο προφανής τους σκοπός- θα μείνει [ακριβώς όπως κι εμείς] καψαλισμένη και ρημαγμένη, αλλά θα έχει τουλάχιστον ψελλίσει και κάτι άλλο εκτός από τα ατελείωτα "μάλιστα αφέντη" που ξεστομίζουν κάθε μέρα οι Έλληνες πολιτικοί.

Οι Κύπριοι αποδεικνύεται πως είναι ένας λαός που ψήφιζε πολιτικούς που εκπροσωπούν ανθρώπους. Οι Έλληνες, ένας λαός που ψηφίζει πολιτικούς που εκπροσωπούν τσέπες.

A Cat in Love

Στην Ελλάδα ισχύει ακόμα ο μύθος ότι η έγκυος δεν πρέπει να συμβιώνει με τις γάτες. Η επιστημονική κοινότητα βρίσκεται, προφανώς, στο επίπεδο και της υπόλοιπης κοινωνίας.

Kenji Eno, "indie is as indie does".

Μια λιτή ανακοίνωση στο site της εταιρείας fyto πληροφόρησε τον κόσμο για τον θάνατο του Kenji Eno, σε ηλικία 42 ετών.

Ο Eno ήταν δημιουργός videogames και μουσικός. Αγαπώ και τα δυο, αλλά τον έμαθα από την ιδιότητά του ως μουσικού.

Έκανε μια δουλειά [για την ακρίβεια δυο] που του άρεσε πολύ. Για μερικούς αυτό δεν λέει τίποτα. Εμένα, πάλι, μου αρέσει να υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κάτι που αγαπούν. Δεν είναι εύκολο -ειδικά σε τριτοκοσμικές χώρες όπως η Ελλάδα- και αν έχει χρειαστεί να κοπιάσεις γι' αυτό, σου προσφέρει μια μικρή χαρά, ακόμη και αν τελικά αποτύχεις. Έχεις τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι προσπάθησες.

Ο Eno, λοιπόν -για να μην ξεφεύγω- έκανε δυο δουλειές που αγαπούσε. Έφτιαχνε video games και έγραφε -για κάποια από αυτά- τo music score που τα συνόδευε. Παρόλο που τα videogames είναι το hotspot του προσωπικού μου zen, δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα videogames που είχε φτιάξει. Η μουσική του όμως είχε φτάσει στ' αυτιά μου. Φαντάζομαι ότι και ο Jason Swinscoe θα έχει παίξει μερικά videogames στη ζωή του. Ο Swinscoe είναι ο μουσικός που έφτιαξε μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, τους Cinematic Orchestra, των οποίων η μουσική είναι ιδιαίτερα συνυφασμένη με την εικόνα. Οι Cinematic Orchestra, σύστησαν στους θαυμαστές τους τον Kenji Eno, διασκευάζοντας το κομμάτι του με τίτλο "Fear Theme". Πεντέμιση λεπτά βύθισης σε έναν φανταστικό κόσμο.

Φανταστικό, με την έννοια του εξαιρετικά ενδιαφέροντος, ανησυχητικά μυστηριώδους και μάλλον όχι αληθινού, αλλά και με την έννοια του ανατριχιαστικά ωραίου, ανακουφιστικά απολαυστικού, ναρκωτικά εφησυχαστικού και δημιουργικά διεγερτικού.

Πέραν όλων αυτών, ο Eno ήταν ένας αρκετά ασυμβίβαστος τύπος και αυτό δεν μπορεί παρά να σε κάνει να πας ένα βήμα πέρα από την σκέτη εκτίμηση και να εκφράσεις έναν κάποιο θαυμασμό.

Ενδεικτικό της περίπτωσής του, το εξής περιστατικό. Απογοητευμένος και θυμωμένος με τη συμπεριφορά της Sony, εταιρείας κολοσσού και στα videogames [βλέπε playstation κ.λπ], ο Eno αποφάσισε να αφήσει την Sony και να συνεργαστεί με την τότε μεγάλη ανταγωνίστριά της, την Sega. Όμως την ανακοίνωση της απόφασής του, την έκανε σε ένα event της Sony, την ώρα που επιδείκνυε το trailer για το επόμενο παιχνίδι του, Enemy Zero, με το logo του playstation να μετατρέπεται σε logo της Sega, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κοινού που παρακολουθούσε την εκδήλωση.

Η επιτυχία δεν ήταν αυτοσκοπός για αυτόν τον ωραίο τύπο, γι' αυτό και σύντομα φάνηκε ότι θα εγκατέλειπε την ενεργό δράση. Ούτε νέα games, ούτε συνεντεύξεις στον τύπο. Για μεγάλο διάστημα εξαφανίστηκε και όταν αποφάσισε να επανέλθει το έκανε συνεργαζόμενος με έναν εξίσου ανεξάρτητο και ασυμβίβαστο καλό του φίλο.

Τα πιο ωραία λόγια που διάβασα μόλις έμαθα τα νέα του θανάτου του, τα έγραψε ο Andrew Vestal της Blizzard [μιας αμερικάνικης εταιρείας games] στο twitter: “Kenji Eno was indie back when nobody even knew indie was a thing you could do”.

Η επιστήμη σηκώνει τη χώρα ψηλά.

Αίσθηση προκάλεσε η είδηση για το πρωτοποριακό βιονικό χέρι που θα ελέγχεται με τη σκέψη και θα επαναφέρει το αίσθημα της αφής σε αυτόν που το φοράει.

Την πρωτοβουλία για το βιονικό χέρι έχει ο Σιλβέστρο Μικέρα της Ομοσπονδιακής Πολυτεχνικής Σχολής της Λοζάνης.

Όμως το ακόμη μεγαλύτερο επιστημονικό άλμα θα ακολουθήσει σύντομα και μάλιστα στην Ελλάδα.

Η επιστημονική ομάδα του Μικέ Καρακαλτάκα της Σχολής της Κοζάνης, θα αναλάβει να φέρει εις πέρας τη μεταμφύτευση βιονικού εγκεφάλου σε Έλληνες πολιτικούς, που θα ελέγχεται με τη σκέψη και θα επαναφέρει το αίσθημα της ντροπής σε αυτόν που τον διαθέτει.

Οικόπεδο.

"Η χώρα δεν υπήρξε ποτέ μία πραγματική δημοκρατία. Διαρκώς βρισκόταν υπό την κατοχή ξένων δυνάμεων: των Τούρκων, των Γερμανών, των Άγγλων, των Αμερικανών. Φέραμε βασιλιά από τη Βαυαρία και μετά τον διώξαμε. Έπειτα ήρθε ο επόμενος βασιλιάς. Αυτό που έμεινε ήταν το χάος και ένα σύστημα που ήταν δημοκρατικό μόνο κατ’ όνομα".

Ο Κώστας Γαβράς, μίλησε στην Süddeutsche Zeitung του Μονάχου και του χρειάστηκαν 8 λέξεις για να πει το προφανές.

Βομβαρδισμός από αναλύσεις και ακατάσχετη πάρλα από παντού στη χώρα, υποδείξεις και σηκωμένα δάχτυλα, υποταγή και χαφιεδισμός, τσαμπουκάς και ξύλο.

Τρία χρόνια τώρα, οποτεδήποτε οι άνθρωποι είπαν κάτι διαφορετικό από την επαναλαμβανόμενη κασσέτα του "μονόδρομου", όποτε ζητήθηκε ο λογαριασμός, για τα χρέη που δημιουργήθηκαν επειδή τα "φάγαμε μαζί", απάντηση δεν υπήρξε. Όποιος διαφωνεί απειλεί τους θεσμούς, τη δημοκρατία, τον θεό...


Αυτά εδώ στην Ελλάδα. Γιατί αν δεν κατοικείς εδώ, υποχρεωμένος να αναπνέεις τις ανάσες των λούμπεν ρουφιάνων ραγιάδων και έχεις λίγο μυαλό στο κεφάλι, αντιλαμβάνεσαι πια ότι δεν ζεις σε χώρα αλλά σε οικόπεδο και μάλιστα γιαλαντζί.

Επανάσταση.

Λίγο πριν το 2000 διάβασα ένα εντυπωσιακό βιβλίο, για το οποίο έχω ξαναγράψει στο blog το 2010.
Έχει τίτλο "Οικονομική Φρίκη" και το υπογράφει η Viviane Forrester,  γαλλίδα συγγραφέας, αρθρογράφος και κριτικός.

Όταν εκδόθηκε το βιβλίο, οι κριτικές ήταν από ψυχρές έως επιθετικές, αφού η συγγραφέας δεν ήταν "διαπιστευμένη" επί των οικονομικών και, οπωσδήποτε, γιατί με το βιβλίο αυτό έγινε αρκετά δυσάρεστη, σε μια εποχή μάλιστα που ο ακραιφνής καπιταλισμός ακόνιζε τα νύχια του.

Οι πωλήσεις, απ' την άλλη, ήταν εντυπωσιακές. Δικαίως. Η Forrester είναι page turner και βέβαια το βιβλίο ούτε είναι, ούτε παριστάνει πως αποτελεί οικονομική ανάλυση. Ούτε καν πολιτική.

Θαυμάζω τη Viviane Forrester. Γιατί έβαλε το αδιαμφισβήτητο συγγραφικό της ταλέντο στην υπηρεσία της κοινής λογικής και της εύστοχης, ουσιαστικής παρατήρησης.

Ξαναγράφω για την "Οικονομική Φρίκη" για δυο λόγους. Πρώτα, γιατί βρήκα αυτό το απόσπασμα εξαιρετικά επίκαιρο:

"...τα παιδιά βρίσκονται στην αιχμή της Iστορίας. Aυτά έχουν ήδη παραμεριστεί και δε ζουν απλώς εξοστρακισμένα από μια κοινωνία που πνέει τα λοίσθια και που υποκρίνεται πως αντέχει ακόμα, αλλά προπορεύονται αυτής της κοινωνίας"...

Και μετά, γιατί, ρίχνοντας μια ματιά στο βιβλίο, διαπίστωσα ότι η συγγραφέας είχε κάνει μια επισήμανση της οποίας τη σημασία δεν είχα εκτιμήσει σωστά. Είχε γράψει -και θα το βρείτε στο απόσπασμα που παραθέτω πιο κάτω- ότι η Επανάσταση έχει ήδη γίνει. Απλώς εμείς δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.

Αφιερωμένο:

"Για ένα σύστημα, η εξασφάλιση της γενικής αδιαφορίας αποτελεί μια νίκη μεγαλύτερη από κάθε ενεργό προσχώρηση, όσο σημαντική κι αν είναι. Και στην πραγματικότητα η αδιαφορία είναι εκείνη που προκαλεί τις μαζικές προσχωρήσεις σε ορισμένα καθεστώτα. Τις συνέπειες τις γνωρίζουμε.

Η αδιαφορία είναι σχεδόν πάντα η στάση της πλειονότητας του πληθυσμού και είναι απεριόριστη. Και τα τελευταία χρόνια υπήρξε πρωτοφανής η μακάρια αναισθησία απέναντι στην επικράτηση μιας απόλυτης εξουσίας. Υπήρξε πρωτοφανής η συσκότιση της Ιστορίας, οι επιθέσεις που πέρασαν απαρατήρητες, η γενική απροσεξία.

Έλλειψη ενδιαφέροντος, παρατηρητικότητας, που χωρίς αμφιβολία υπήρξε επίτευγμα ορισμένων σιωπηρών, επίμονων στρατηγικών. Αυτές κατασκεύασαν τους Δούρειους Ίππους τους και κατάφεραν να επωφεληθούν πολύ καλά από αυτό που προπαγανδίζουν -την έλλειψη κάθε επαγρύπνησης-, ώστε οι ίδιες να είναι και να παραμένουν άτρωτες, πιο αποτελεσματικές από ποτέ...

Η αδιαφορία, ο λήθαργος κυριάρχησαν τόσο , ώστε αν σήμερα αποφασίζαμε περιέργως να σταματήσουμε κάποια πολιτική ή κοινωνική διαδικασία, κάποια "πολιτικά ορθή" πειρατεία, θ' ανακαλύπταμε ότι τα σχέδια που θέλουμε να καταπολεμήσουμε έχουν εκπονηθεί εδώ και πολύ καιρό και με μεγάλη προσοχή, όσο εμείς κοιμόμασταν, και έχουν εδραιωθεί οριστικά, καθώς είναι τα μόνα συμβατά με τις αρχές που επικρατούν αυτή τη στιγμή. Έτσι, φαίνονται βαθιά ριζωμένα, αναπόφευκτα και συνήθως έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται σωπηρά...

Η παθητικότηταά μας μας έχει εμπλέξει στους βρόχους ενός πολιτικού διχτυού που καλύπτει ολόκληρο το πλανητικό τοπίο. Το ερώτημα δεν τίθεται τόσο ως προς τη θετική ή καταστροφική αξία της πολιτικής που δημιούργησε αυτή την κατάσταση πραγμάτων, αλλά ως προς το γεγονός ότι ένα τέτοιο σύστημα κατόρθωσε να επιβληθεί σαν δόγμα, χωρίς να προκαλέσει αναταραχή ή σχόλια, πέρα από ορισμένα σπάνια και καθυστερημένα. Κι όμως, έχει καλύψει το φυσικό χώρο όπως και το μελλοντικό, έχει θεσπίσει την απόλυτη προτεραιότητα των αγορών και της λειτουργίας τους. Κατόρθωσε να ιδιοποιηθεί όσο ποτέ άλλοτε τον πλούτο και να τον καταβροχθίσει, να τον εξαφανίσει ή ακόμα και να τον ακυρώσει: του έδωσε τη μορφή συμβόλων, τα οποία αποτελούν τον πυρήνα κάποιων αφηρημένων συναλλαγών που διεξάγονται σε απόλυτα εικονικά πλαίσια.

Εμείς, ωστόσο, προσπαθούμε, ακόμα, να δικαιολογήσουμε ένα νεκρό σύστημα που δεν ισχύει πια. Το καθιστούμε υπεύθυνο για καταστροφές, οι οποίες στην πραγματικότητα οφείλονται στην επικράτηση ενός νέου, πανταχού παρόντος και παντοδύναμου συστήματος...

Ο κίνδυνος για εμάς δεν είναι τόσο η κατάσταση -αυτή θα μπορούσε να τροποποιηθεί-, αλλά ακριβώς η τυφλή συναίνεσή μας, ο γενικός συμβιβασμός μ' αυτό που μας παρουσιάζεται στο σύνολό του σαν αναπόφευκτο. Ασφαλώς οι συνέπειες αυτής της παγκόσμιας διαχείρισης αρχίζουν ν' ανησυχούν ορισμένους. Όμως, πρόκειται απλώς για έναν αόριστο φόβο, που οι περισσότεροι από τους οποίους τον αισθάνονται αγνοούν την πηγή του.

Διαμαρτυρόμαστε για τις δευτερεύουσες επιπτώσεις αυτής της παγκοσμιότητας (π.χ. για την ανεργία), όμως δεν καταλαβαίνουμε ότι γι' αυτές ευθύνεται η επικράτησή της, που μας φαίνεται αναπότρεπτη. Η ιστορία της μας φαίνεται σαν να έχει αρχίσει από πολύ παλιά, η επικράτησή της μας φαίνεται πανάρχαια και θεωρούμε ότι είναι αναπόφευκτο να κυριαρχεί στα πάντα και για πάντα. Η καταβροχθιστική επικαιρότητά της μας φαίνεται σαν να προέρχεται από το παρελθόν: αυτό που συμβαίνει οφείλεται στο ό,τι έχει συμβεί! "Όλα καθαγιάζονται με το χρόνο", αναφέρει ο Πασκάλ. "Το έθιμο είναι σεβαστό για το μοναδικό λόγο ότι έχει γίνει αποδεκτό. Αυτό αποτελεί τη μυστικιστική βάση της κυριαρχίας του. Όποιος ανατρέξει στις πηγές του το εκμηδενίζει".

Ωστόσο, εδώ επρόκειτο, εδώ πρόκειται, για μια πραγματική επανάσταση, που κατόρθωσε να επιβάλει το φιλελεύθερο σύστημα, να το υλοποιήσει, να το δραστηριοποιήσει και να το καταστήσει ικανό να ακυρώνει οποιαδήποτε άλλη λογική εκτός από τη δική του, η οποία είναι και η μοναδική που ισχύει.

Η ανατροπή αυτή δεν υπήρξε καθόλου θεαματική ούτε καν αισθητή, παρόλο που ένα νέο, κυρίαρχο, παντοδύναμο καθεστώς κατέλαβε την εξουσία. Η εξουσία του είναι απόλυτη, όμως είναι τέτοια, ώστε δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να επιδεικνύεται, αντίθετα κρύβεται μέσα στα δεδομένα. Ένα καθεστώς νέο αλλά αναχρονιστικό: επιστροφή στις αντιλήψεις ενός 19ου αιώνα, από τον οποίο έχει εξαφανιστεί ο παράγοντας "εργασία". Φρίκη!"