"Καταδικάζω τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται".

Περιμένω από την ελληνική κυβέρνηση να καταδικάσει και αυτή τη βία. Πρόκειται για απαράδεκτο φαινόμενο και τέτοιες συμπεριφορές δεν μπορεί να γίνουν δεκτές.

Greek police alleged brutality

Μήνυση στο CNN πότε θα καταθέσει η κυβέρνηση;

Double [cat] trouble

Φαντάσου τι έχει να γίνει όταν θα πρέπει να "προσαρμοστούν" στη μετακόμιση!!!

MOAN

Στους συνειρμούς "δάσος-κορίτσι-σεξ" έρχεται να συνεισφέρει ένα νέο ελληνικό σχήμα, οι ΜΟΑΝ, με το τραγούδι τους "Jenny of the Wild Woods".

Οι MOAN είναι δυο. Ένα κορίτσι η ΜΟ και ένα αγόρι ο ΑΝ. Το τραγούδι είναι αποτέλεσμα του καλοκαιρινού δημιουργικού τους οίστρου, ο οποίος δεν περιορίζεται σε ένα μόνον κομμάτι. Ακολουθούν και άλλα.

Για τον ΑΝ δεν μπορώ να ξέρω, πάντως αν η ΜΟ βάλει σε αυτό το "πρότζεκτ" το 1/10 από το ταλέντο και την προσωπικότητά της, τότε -απλά- θα σκίσουν. Γιατί η ΜΟ είναι μια κατηγορία από μόνη της. Εκτός από τα προφανή, δηλαδή τη φρεσκάδα της ηλικίας της και το δημιουργικό της κέφι, είναι περίπου σαν δύναμη της φύσης. Μόνον που εκτός από την ανεξέλεγκτη φόρα που συνεπάγεται αυτό, διαθέτει το μυαλό, την καρδιά, τα κότσια και την ευαισθησία μιας αληθινής καλλιτέχνιδος.

Για να καταλάβετε για τί περίπτωση μιλάμε, η ΜΟ έχει αποφασίσει να περιμένει και να μην βαφτίσει τον μικρό μαλλιαρό τετράποδο φίλο της, μέχρι να διαλέξει μόνος του ποιο είναι το σωστό όνομα με το οποίο θα του απευθύνονται όλοι. Από σεβασμό στην ανάδειξη των πηγαίων χαρακτηριστικών του, αλλά και των επιλογών της αναδυόμενης προσωπικότητάς του.

Τούτων δοθέντων -και αφού εκείνη κατέληξε ότι είναι κατάλληλος ως το άλλο μισό του μουσικού σχήματος- εγκρίνω και τον ΑΝ.

Ανυπομονώ για τη συνέχεια.

Μind reader disclosure

Άρνηση, πραγματικότητα και τέχνη

Ο Christer Strömholm ήταν φωτογράφος. Πίστευε ότι η φωτογραφία ως τέχνη δεν είχε σκοπό την αποτύπωση της πραγματικότητας. Ότι η εικόνα είναι κάτι που βρίσκεται στο μυαλό του φωτογράφου και όχι μπροστά στην κάμερα.

Αυτή η απλή παραδοχή, πως δηλαδή η πραγματικότητα δεν είναι και τόσο αντικειμενική τελικά, μπορεί να διευκολύνει τα πράγματα αρκετά. Ακόμη και μια ολόκληρη χώρα σε αποσύνθεση, βουτηγμένη στη σαπίλα, μπορεί να φαντασιώνεται ότι βρίσκεται σε ένα σύντομο διάλειμμα από την συνήθη παραγωγή μεγαλείου.

Θα μπορούσε. Μόνον που στην τέχνη κανείς δικαιούται να στηρίζεται στην ψευδαίσθηση, ώστε να αναπαριστά νέες πραγματικότητες. Στη ζωή, αν το κάνει -και μάλιστα διαρκώς για 30-40 χρόνια- τον μαζεύουν με το κουταλάκι από το ρείθρο του παγκόσμιου πεζοδρομίου.

Περισσότερες φωτό του Christer Strömholm, εδώ.

Jonze in the arms of Gandolfini

Ένας πονοκέφαλος μπορεί να σου σακατέψει τη διάθεση.

Αντί να τον αφήσεις, μπορείς να βρεις μερικές καλές στιγμές. Και μετά να βγεις έξω και να ψάξεις για δικές σου.

Η photo από εδώ.

Natural enemies of the state.

Αγαπώ τις γάτες.

Ειδικά από τότε που διδάχτηκα πως να ζω μαζί τους.

Βρήκα την καταπληκτική φράση του Wiliam Burroughs για τις γάτες, ότι είναι "φυσικοί εχθροί του κράτους" και είπα να τη μοιραστώ μαζί σας. Ειδικά, με όσους από σας μπορεί να μην τις συμπαθείτε, στην προσπάθειά μου να σας κάνω να αλλάξετε γνώμη.

Άλλωστε, και μόνον το γεγονός ότι, για χάρη μιας γάτας, κοτζάμ Herman Hesse μπουσούλαγε στα τέσσερα, κάτι πρέπει να σας δείχνει...

Τριάντα σημαντικοί συγγραφείς συνιστούν "γάτες". Εκείνοι ξέρουν!

Αναλυτικά: ΕΔΩ.

Νεκρολογίες

Ίσως να φταίνε τα τρελά κέφια του φετινού καλοκαιριού, που τελευταία το έχω ρίξει στις νεκρολογίες.

Βοηθάει, πάντως, και το ότι μερικοί άνθρωποι, όχι μόνον αφήνουν δυνατά αποτυπώματα, αλλά θα ήταν σημαντικό να μην "την είχαν κάνει".

Δεν λέω κάτι καινούριο. Όποιος "κουνιέται" λίγο παραπάνω [βλέπε: έχει προσωπικό στυλ, άποψη και κυρίως τα κότσια για να τα υποστηρίξει] στολίζεται με κάθε είδους χαρακτηρισμούς -είτε από τα μήντια, που πιάνουν τα φτυάρια και συκοφαντούν ανερυθρίαστα, είτε από τους κοινούς θνητούς που σέρνονται στα κοινωνικά δίκτυα, θάβοντας ασυστόλως και αδιακρίτως. Γι' αυτό και είναι σημαντική η απουσία ανθρώπων, που ο χαρακτήρας, ο λόγος και κυρίως ο τρόπος και η στάση ζωής τους θα βοηθούσαν κατά 1-2 μοίρες την ισορροπία των πραγμάτων.

Για να το θέσω ξεκάθαρα, ο κόσμος μοιάζει να αδειάζει από ανθρώπους με αξία και υπερχειλίζει από φελλούς. Συνηθέστατα, αυτοί οι φελλοί είναι και εντελώς ατάλαντοι.

Σαν σήμερα -9 χρόνια πριν- την έκανε από τον μάταιο τούτο κόσμο ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ο Johnny Cash.

Διάβαζα πριν λίγο καιρό, για την ιστορική παράσταση στις φυλακές Folsom. Το 1968, όταν ακόμη και οι άνθρωποι της εταιρείας του θεωρούσαν τον Cash λίγο-πολύ ξοφλημένο, εκείνος έκανε μια άνευ προηγουμένου ρελάνς. Έδωσε μια συναυλία μέσα στις φυλακές Folsom. Εκεί που δυο εβδομάδες νωρίτερα οι κρατούμενοι είχαν αιχμαλωτίσει έναν φύλακα, κρατώντας ένα μαχαίρι στο λαιμό του. Εκεί που οι άνθρωποι της συναυλίας συνοδευόνταν σε κάθε τους βήμα από δεσμοφύλακες με όπλα στα χέρια. Αυτά, σε μια εποχή που ο κόσμος άκουγε Paul Mauriat και οι εκτρώσεις ήταν εκτός νόμου.

Η ιστορία ξεκίνησε από την εποχή που ο Cash υπηρετούσε τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό και βρισκόταν στη Δυτική Γερμανία. Εκεί είδε την ταινία "Inside the walls of Folsom prison" και εμπνεύστηκε το "Folsom prison blues". Κι αν αυτή η έμπνευση παραμένει αμφιλεγόμενη - αφού μετά την επιτυχία του τραγουδιού ο Cash έδωσε μέρος των εσόδων του από το δίσκο στον συνθέτη Gordon Jenkins- αυτά που δεν είναι αμφιλεγόμενα είναι το ταλέντο και η αυθεντικότητά του.

Αυτά τα δυο είναι νομίζω που δίνουν στην ερμηνεία του, χαρακτηριστικά να πω;  χροιά;  ύφος; δεν ξέρω πως ακριβώς να το πω, που τον έκαναν μοναδικό.

Ο Cash έχει τραγουδήσει ένα σκασμό τραγούδια που δεν θα τους έδινα καμία σημασία αν δεν τα ερμήνευε εκείνος. Με τη φωνή του και ό,τι άλλο 'κατέθετε' μέσω αυτής, ανατρέπει την άποψη ότι μεγαλύτερη σημασία για την επιτυχία ενός τραγουδιού έχει η σύνθεση. Είχε αυτό το καταπληκτικό χάρισμα που λίγοι μόνον κατέχουν: Μόλις ξεκινάει ένα τραγούδι του, ο χρόνος και ο χώρος τέμνονται και όποιος τον ακούει μπορεί να προσαράξει στο προσωπικό του matrix.

Τον θεωρώ σπουδαίο καλλιτέχνη και όποτε τα ακούω, τα τραγούδια του μού φτιάχνουν ένα μαξιλάρι ποιότητας και αλήθειας. Έστω και αν πρόκειται για ένα μαξιλάρι που έχει διάρκεια ζωής μόνον 3 λεπτά, όπως το αγαπημένο "A boy named Sue". Ένα τραγούδι που, για λίγο, με πείθει πως είναι πιθανώς εφικτό, ένας άνθρωπος να μην επαναλάβει τα λάθη που του έχουν διδάξει. Πως μπορεί να αλλάξει και να γίνει καλύτερος από τους πρόγονούς του.

Thanks Johnny.

photo by James Marshall

Αγάπη μόνο ρε.

"If you live long enough, you'll see that every victory turns into a defeat"
δηλαδή "Αν ζήσεις αρκετά, θα δεις ότι κάθε νίκη μετατρέπεται σε ήττα".

Η φράση της Simon de Beauvoir 'σηκώνει' διαφορετικές ερμηνείες. Κάποιος νευρικός αναγνώστης, που αντιπαθεί την ανεξαρτησία του πνεύματος και το πείσμα της, θα έσπευδε να συμπεράνει ότι αυτή η φράση αφορά απλώς την χαμένη νιότη.

Εγώ πάλι -αν και ποια είμαι εγώ, σάμπως είμαι καμιά;- θα έλεγα ότι αφορά κάθε στράτευση και κάθε δόγμα.

Πιστεύω στην χρησιμότητα της ιδεολογίας, κάνει τους ανθρώπους να μοιάζουν λιγότερο κτήνη. Όμως κατέληξα πως σπανίως παραμένει απλώς ιδεολογία. Συνήθως -καθώς χρησιμοποιείται ως επικάλυψη συμφερόντων και συμπλεγμάτων- καταντάει δόγμα, εμμονή και ιδεοληψία. Στο τέλος, το μόνο που σκέφτονται οι "ιδεολόγοι" είναι πως θα νικήσουν κάποιους άλλους "ιδεολόγους".

Όσο το ανθρώπινο είδος εξελίσσεται, τόσο το 'ανθρώπινο' του είδους δίνει τη θέση του σε κάτι άλλο, αλλόκοτο και επιθετικό. Στο όνομα της 'ανθρώπινης αξιοπρέπειας' συντελούνται αλλεπάλληλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Συνήθως δε, τα εγκλήματα αυτά δεν στρέφονται κατά της ανθρωπότητας γενικά. Όλως τυχαίως, στοχεύουν τα πιο ανυπεράσπιστα από τα μέλη της. Περιέργως πώς, αυτά τα μέλη συμβαίνει να είναι και τα φτωχότερα.

Οι έξυπνοι και οι διορατικοί γνωρίζουν ότι η 'ανθρώπινη αξιοπρέπεια' χρησιμοποιείται ως δόλωμα. Ο A. Bierce, μέγας εχθρός της υποκρισίας, έγραψε πριν πολλά χρόνια ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι παρά "ο καρπός της συνεύρεσης μιας φαλάκρας κι ενός τραπεζικού λογαριασμού".

Φτάνει λοιπόν με τις ιδεολογίες και τα συστήματα. Άνθρωποι εξυπνότεροι και σπουδαιότεροι από εμάς, έπαιξαν τη ζωή τους υπηρετώντας αγαθούς σκοπούς και τους έφαγε η μαρμάγκα. Αν χρειάζεται να νικήσεις και όχι να μονιάσεις, άστο καλύτερα. Η νίκη -αφού η Simon έχει δίκιο- θα εξασφαλίσει την επερχόμενη ήττα σου.

Αναμένοντας το συνειδησιακό άλμα...


Στη φωτό, ένα σαρκαστικό χαμόγελο από έναν τοίχο στο Χαλάνδρι.

Βασίλης Ραφαηλίδης

Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2000 εγκατέλειψε τα εγκόσμια ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Ήταν ένας εκρηκτικός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ίσως θα ήταν πιο εύστοχο να γράψω διανοητής, καθώς σκέτο το κοστούμι συγγραφής & δημοσιογραφίας θα του έπεφτε λίγο.

Δυο πράγματα τον χαρακτήριζαν πιστεύω. Το πρώτο ότι ήταν ιδεολόγος. Μπορεί να εξωτερίκευε έναν αφ' υψηλού κυνισμό και διάφορες αποχρώσεις ειρωνείας, όμως αυτά ήταν τα όπλα του ενάντια στη βλακεία και τη λαμογιά. Το δεύτερο, ότι ήταν βαθύτατος γνώστης της ελληνικής ιστορίας και κατά την ταπεινή μου γνώμη αντιπροσώπευε, εν πολλοίς, ένα 'είδος' Έλληνα που αν δεν έχει εκλείψει, κινδυνεύει πάντως άμεσα με ολοκληρωτική εξαφάνιση. Το είδος του ανθρώπου που δεν μιλάει αν δεν ξέρει, που κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, έχει χιούμορ, είναι ανθρωπιστής, ειλικρινής και δεν φοβάται ούτε να πει τη γνώμη του ούτε να κάνει έξαλλους τους συνομιλητές του. Όλα δημιουργικά!

Πιστεύω -και τα προτείνω συχνά σε ανθρώπους που βαριούνται να διαβάζουν- ότι αρκούν τρια βιβλία για να καταλάβει κανείς τί έχει συμβεί στην Ελλάδα από τότε που ιδρύθηκε ως κράτος και βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται... Ένα από αυτά -και μάλλον το πιο απολαυστικό- το έχει γράψει ο Βασίλης Ραφαηλίδης και είναι η "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους".

Όσο σφίγγει ο κλοιός γύρω από τον κοινό νου στην όμορφη χώρα μας τόσο περισσότερο λείπουν άνθρωποι σαν εκείνον.

Greek islands for ever!

Η δειλή έλευση του φθινοπώρου κάνει τις εξορμήσεις στην παραλία ακόμη πιο γλυκές. Η έλευση του βαρέως χειμώνα θα τις κάνει και όνειρο θερινής νυχτός.

Κάπου μέσα στον ορυμαγδό καλοκαιρινών ειδήσεων σκοταδισμού, αναλύσεων ηλιθιότητας και ρεπορτάζ καταναγκασμού, ακούσαμε τον πρωθυπουργό της χώρας να αναφέρεται στις σαφείς προθέσεις της κυβέρνησης να προχωρήσει σε πωλήσεις ελληνικών νησιών. 562 μαθαίνουμε ότι είναι "εμπορικά εκμεταλλεύσιμα". Οι αντιδράσεις υπήρξαν από χλιαρές έως σκανδαλιστικά γελοίες. Καθώς καίγονται πολλοί κώλοι και εγκέφαλοι επίσης, και στο γενικότερο πλαίσιο παραλογισμού, όλοι έσπευσαν να επισημάνουν τα αρνητικά αυτού του ενδεχόμενου ξεπουλήματος.

Όμως το ξεπούλημα έχει και τα θετικά του. Αφού πέφτουν οι τιμές κατακόρυφα, η κυβέρνηση, ανταποκρινόμενη στις ανάγκες και αυτής της αγοράς, θα πουλήσει τα νησιά μας κοψοχρονιά.

Τούτου δοθέντος, θέλω να κατεβάσω στο τραπέζι την εξής πρόταση:

Τόσα στελέχη αριστερής -κάθετης και οριζόντιας- διανόησης διαθέτει η όμορφη πατρίδα μας. Διακεκριμένους επιστήμονες που ανησυχούν για το καλό των ανθρώπων του τόπου. Να στρωθούν και να εντοπίσουν 5-6, τα πιο ωραία από τα 562 νησάκια και να τα καπαρώσει η Αριστερά της χώρας για το καλό του προλεταριάτου, αλλά και των ταπεινωμένων αστών της πρώην μεσαίας τάξης. Θα πληρώσει το ΚΚΕ, οι συνιστώσες του Σύριζα, οι σύντροφοι Ανταρσυώτες, θα βγάλουμε και ένα λαχείο συντακτών ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, θα κάνουμε και έναν έρανο τάχαμου της αρχιεπισκοπής -που θα πάει- θα μαζευτεί το χρήμα.

Θα πάρουμε λοιπόν σε λαϊκιά βάση μερικά νησάκια. Τις εργασίες θα αναλάβουν εταιρείες -επίσης λαϊκής βάσης- τις οποίες θα στελεχώσουν οι χιλιάδες άνεργοι οικοδόμοι, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, διακοσμητές και λοιποί. Μαζί τους, πρόθυμα νεολαία στελέχη των εκατοντάδων ΜΚΟ της πατρίδας. Όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά, θα ετοιμάσουν τις εγκαταστάσεις υποδοχής και απόλαυσης.
Αν δούμε τα σκούρα -καθότι όπως γνωρίζει πλέον όλος ο πλανήτης είμαστε και σφόδρα τεμπελχαναίοι- θα ρίξουμε το εξής τυρί: όποιοι συμμετάσχουν στις εργασίες αυτές θα πάρουν κουπόνια προτεραιότητας για το επόμενο καλοκαίρι και θα είναι οι πρώτοι που θα κάνουν τσάμπα διακοπές.

Το επερχόμενο ξεπούλημα νησιών και βραχονησίδων θα εξασφαλίσει διακοπές και μπάνια του λαού για τα επόμενα 50 καλοκαίρια που θα είμαστε πτωχευμένοι. Έτσι, φτωχοί συνάνθρωποι και άλλα στοιχεία του περιθωρίου θα μπορούν να χαρούν τις ελληνικές θάλασσες και ακτές ελεύθερα.

Ακόμη πιο διασκεδαστικό θα είναι να επιλεγούν νησιά που θα βρίσκονται κοντά σε κάποια φιλέτα, από εκείνα που θα γίνουν απροσπέλαστα θέρετρα υπερπολυτελείας, ώστε τα τσίσα που θα κάνει η πλέμπα μέσα στη θάλασσα να φτάνουν στους όρμους της πλουτοκρατίας.

Εμπρός της γης οι μαυρισμένοι!

Χωρίς παρελθόν

Lele για πρωινό

Όταν οι διακοπές παίρνουν αναβολές επ' αόριστον, συμβαίνει καμιά φορά, αντί να το ρίχνει κανείς στο ποτό, να το ρίχνει στην τέχνη ή στη μαλακία, που άλλωστε -πιο συχνά από σπάνια- είναι το ίδιο πράγμα. Άλλοτε πάλι, όχι.

Οι φωτογραφίες είναι του Lele Saveri, ο οποίος είναι ένας φωτογράφος που μου αρέσει.

Διαρκώς εξεγερμένη, διαρκώς ασυμβίβαστη!

"ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ"

Η ταινία είναι του Αντώνη Μποσκοϊτη και γυρίστηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες -[πόσο σπάνιο στην αγαπημένη μας χώρα]- κόντρα σε ένα σκασμό δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο δημιουργός της.

Είμαι πολύ χαρούμενη που τα κατάφερε και σίγουρη για την καλή πορεία της. Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι δεν τα κατάφερα μια Κυριακή πρωί να φορέσω τον απαραίτητο ζουρλομανδύα και να περιφερθώ στα Εξάρχεια μαζί του.

Η πρώτη προβολή της ταινίας είναι προγραμματισμένη για τις Νύχτες Πρεμιέρας, τον Σεπτέμβριο.

Περισσότερα στο fb:  www.facebook.com/KaterinaGogouGiaTenApokatastaseTouMaurou.

The secret life of plants

makes you Wonder: 

πονάει άραγε;

Σάλλα Σάλλα!

Ήρθε η ώρα που ο πελάτης δεν έχει πια δίκιο.
Έχει... τον πούλο.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 2 παρά 15, Δευτέρα 6 Αυγούστου σε υποκατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας.

To τραγουδάκι αφιερωμένο σε όλους τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Όταν θα δείτε τέτοια χαρτάκια σε όλες τις τράπεζες της χώρας θέλω να δω τι θα λέτε; Μέχρι τότε, δικό σας:

"Σάλλα Σάλλα μες στη σάλα τα μιλήσαμε,

να την πάρεις, να τα σπρώξεις, συμφωνήσαμε".

Shock doctrine - Το δόγμα του σοκ

Αυτό το βίντεο δεν το είχα δει.

Πιστεύω ότι δεν πρέπει να μείνει ούτε ένας που να μην το παρακολουθήσει. Βρείτε -κάποια στιγμή- το χρόνο να το δείτε.

Σε 80 λεπτά θα καταλάβετε τι ακριβώς συμβαίνει στην καθημερινότητα. Τι συμβαίνει στη χώρα, στον κόσμο, στη ζωή των ανθρώπων και τι από αυτά χάρη στο "δόγμα του σοκ", χάρη στους φωστήρες της οικονομικής επιστήμης και των πειραμάτων που δεν είναι μόνον οικονομικά.

Θα δείτε πότε, πως και γιατί ξεκίνησε αυτό που συμβαίνει και τώρα εδώ στην Ελλάδα. Πότε, πως και γιατί άρχισαν να πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας δημόσια αγαθά, όπως το νερό, ο ορυκτός πλούτος, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Θα δείτε ότι τα golden boys έχουν παρελθόν. Θα μάθετε ότι πριν την διακυβέρνηση της Θάτσερ, στην Αγγλία, αμείβονταν 10 φορές περισσότερο από τον μέσο Άγγλο εργάτη. Το 2007 αμείβονταν 100 φορές περισσότερο. Αντίστοιχα στις Η.Π.Α. Πριν τη διακυβέρνηση Ρήγκαν κέρδιζαν 43 φορές περισσότερα από τον μέσο Αμερικανό εργάτη. Το 2005 κέρδιζαν 400 φορές περισσότερα.

Θα μάθετε ότι πριν τον πόλεμο στο Ιράκ, οι Ιρακινοί ήταν εγγράμματοι σε ποσοστό 89%. Θα διαπιστώσετε πως δεν είναι τυχαίο ότι εκτός από τις βόμβες και τις λεηλασίες, διαλύθηκαν όλα τα σχολεία της Βαγδάτης.

Θα καταλάβετε ότι ο "καπιταλισμός της καταστροφής" δεν είναι καθόλου θεωρία και γενικόλογες κουραστικές αερολογίες, αλλά μια αλυσίδα με πολλούς κρίκους, ο τελευταίος της οποίας είσαι εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές.

Είναι σημαντικό, επίσης, να φτάσετε μέχρι το 1:16:30 και να δείτε τη Ναόμι Κλάιν να εξηγεί με μια σύντομη φράση, τι μπορούμε να κάνουμε για να μην πνιγούμε όλοι στα βρώμικα νερά αυτής της πλημμύρας από ψέματα, απληστία και παραλογισμό.

Αν και έχω καταλήξει ότι όλα θα γίνουν. Θα γίνουν, όταν θα είναι πια πολύ αργά. Όχι γιατί είμαι απαισιόδοξη. Αλλά γιατί -όπως έχει δείξει η ζωή και η ιστορία- απαιτείται ρε παιδί μου ένα είδος κάθαρσης. Άρα, όπως έλεγε μια παλιά φίλη, όλα θα γίνουν αφού θα έχουμε φάει όλο το σκατό.

Καλή θέαση.

Ντεσιμπέλ

Μπορεί να μην έχει αδειάσει η πόλη –όχι ακόμη, όχι όπως συνέβαινε παλιότερα- όμως έχουν φύγει αρκετοί.

Μαζί με αυτούς που έφυγαν για το παραθαλάσσιο διαμέρισμα στα Μεσόγεια, η πόλη αδειάζει και από κάποιους που δεν θα επιστρέψουν στις 31 Αυγούστου. Ούτε κι αργότερα. Αδειάζει και από εκείνους που θα επιστρέψουν για μια εβδομάδα κάποια Χριστούγεννα και ίσως κάποιο επόμενο καλοκαίρι. Από εκείνους που θα μιλούν πια ελληνικά μόνον στο τηλέφωνο με τη μαμά τους και μερικούς φίλους.

Στα στενά, που χρειάζονταν 5 και 6 γύροι για να βρεις θέση για το αυτοκίνητο, τώρα, παρκάρεις κατευθείαν με τη μούρη.

Η ζέστη κάνει τους μονόδρομους στο κέντρο της Αθήνας να μοιάζουν πιο στενοί και πιο βρώμικοι. Από τα ορθάνοιχτα παράθυρα αναδύονται σκορδίλες, ακατανόητες τουρκικές ατάκες και τρομολαγνικά δελτία ειδήσεων. Η βραδινή υγρασία διώχνει κάπως τις καυτές μεσημεριάτικες μυρωδιές του πεζοδρομίου κι έτσι περνάς πάνω από πατημένα τσίσα χωρίς να στρέψεις την αναπνοή στο στόμα.

Όταν φτάσεις σε μια καλή ‘βόλτα’, οι άνθρωποι γύρω είναι το ίδιο 'ζωντανοί'. Το πεπρωμένο του τέλους δεν θα το δεις σε πρόσωπα. Όχι ακόμα. Το καθρεφτίζουν οι βιτρίνες. Ο καφές και το φρόουζεν γιόγκουρτ είναι ακόμα χρήσιμα. Το βρώσιμο δίνει ενέργεια και αφορμή για παρέα. Αλλά στις βιτρίνες το βλέπεις. Οι αγορές δεν έχουν ανάγκη την κατανάλωσή μας άλλο πια. Δυο, τρια, πέντε, μαγαζιά στη σειρά κλειστά. Βρώμικες προσόψεις, τζαμαρίες με κολλημένα -ξανά και ξανά- ενοικιαστήρια και πωλητήρια. Χρώματα ξεπλυμένα και μέσα, πεταμένα στο πάτωμα διαφημιστικά και πατημασιές σε ένα στρώμα σκόνης πολλών μηνών.

Δεν είναι τίποτα καινούριο. Δεν υπάρχει κάποια κρυμμένη έκπληξη. Η μόνη διαφορά δεν είναι αυτό που βλέπεις. Είναι αυτό που ακούς. Πιο σωστά, αυτό που δεν ακούς. Οι βόλτες έχουν άλλο ηχητικό υπόστρωμα.

Στην Αθήνα υπήρχε παντού μια φασαρία. Σε όποια βόλτα κι αν έκανες μέσα στην πόλη οι άνθρωποι μιλούσαν. Πολύ και δυνατά. Τώρα, αυτές οι βόλτες μέσα στο κέντρο της πόλης έχουν άλλα ντεσιμπέλ. Περπατάς ανάμεσα στον κόσμο και όλα είναι αλλιώς. Ησυχία παντού.

Ένας σκασμός.

Think big & άλλες αηδίες

For every moment of triumph, for every instance of beauty, many souls must be trampled.

Hunter S. Thompson

Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια

Άλλη μια συζήτηση -δημόσια, από τα social media στην τηλεόραση και πίσω- γέμισε τις ώρες μας με λόγια χωρίς τέλος.

Τοποθετήσεις, ασυναρτησίες και λογοδιάρροια για το τι-και-το-πως ενός κρυόκωλου, χονδροειδούς «αστείου» στον λογαρισμό του twitter μιας αθλήτριας.

Αν εξαιρέσω το κείμενο που «ανέβασε» ο pitsirikos, σε καμία άλλη αναφορά για το θέμα δεν βρήκα την ουσία όλης αυτής της φασαρίας. Ρατσισμός, αποκλεισμός, το δικαίωμα της έκφρασης και γενικώς μια ατέρμονη συζήτηση, σαν θόρυβος.

Θα μου πεις: «και τι θέλεις μαντάμ»; Να μην σχολιάζει το timeline;

Για να πω την αλήθεια: ναι. Θα ήθελα, για μια φορά, το timeline να μην σχολιάσει. Προφανώς, εννοώ να μην σχολιάσει με τέτοια λύσσα. Έγραψε η αθλήτρια ό,τι έγραψε και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή την απέκλεισε από την αποστολή στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου. Τραγωδία.

Απορώ. Είναι όλα λυμένα; Δηλαδή, οι αθλητές, οι αγώνες, μια φιέστα πολλών εκατομμυρίων ευρώ, ίσως και δισεκατομμυρίων, που έχει τόση σχέση με το «Ολυμπιακό Πνεύμα» όση έχω εγώ με τον Δαλάι Λάμα, ο υφέρπων και πανταχού παρών φασισμός, η ντόπα που μετατρέπει ανθρώπους σε μηχανάκια τηλεθέασης και παραγωγής χρήματος...

Όσο ανεχόμαστε το φασισταριό που σέρνεται γύρω μας παντού, αποδεχόμαστε τη μπόχα που αναδύεται από την πόρωση για χρήμα και όσο θεωρητικολογούμε για τη μιζέρια, τόσο «γράφουν» τα κοντέρ. Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Μπλα μπλα μπλα... χάλια όλα και μπλα... μπλα... μπλα... μα τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτή τη χώρα... μπλα... μπλα... μπλα!

Τι έκανε, ποιος, γιατί, πότε.

Έχετε παρατηρήσει κάτι γέρους στα χωριά που κάθονται δίπλα-δίπλα και όλη μέρα δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να κουτσομπολεύουν όποιον περάσει από μπροστά τους; Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό τους δεν είναι ότι είναι γέροι, είναι το ότι δεν κάνουν κάτι. Δεν έκαναν ποτέ για ό,τι τους ενοχλούσε, για ό,τι τους έκλεψε τη ζωή και τα όνειρά τους. Μόνο μιλάνε.

Α, ναι. Και κάθε 3-4 χρόνια, ψηφίζουν...

Στη φωτό, έργο του Banksy.

Rave iBand

Που να κουβαλάς πιάνα, μπάσα, ντραμς;
Οι Rave iBand παίζουν ωραίες μουσικές μόνον με smart phones & tablets!
Δώσε.

Ένας επίμονος λιχούδης

Αγαθιάρα.

Καλά τα λόγια. Δε λέω.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαιώματα και όλοι πρέπει να είναι ελεύθεροι να λένε τη γνώμη τους.

Μάλιστα. Να μιλάει ο άδικος, ο ασυνάρτητος και ο ανόητος. Βεβαίως. Δημοκρατία έχουμε. Το καταλάβαμε. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Δεν είναι ούτε καν το πρόβλημα.

Παρατηρώ ότι άδικοι, ασυνάρτητοι και ανόητοι πράττουν καθημερινά και προβάλλουν τις άδικες, ασυνάρτητες και ανόητες πράξεις τους με κάθε ευκαιρία. Έτσι μου γεννήθηκε η απορία: το "άλλο" μέρος που είναι; Που βρίσκονται οι δίκαιοι, οι συγκροτημένοι, οι λογικοί; Και αν υπάρχει ένα "σύστημα" που δεν τους προβάλλει, γιατί δεν προβάλλονται από αλλού;
Λέμε τώρα... και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Προσωπικώς, θα αρχίσω από τα απλά.

Χτες, για παράδειγμα, αποφάσισα να τηλεφωνήσω στην εταιρεία που μου παρέχει τηλεφωνία και σύνδεση στο διαδίκτυο για να διαπιστώσω σε τι οφείλεται η τραγική ταχύτητα με την οποία 'ανοίγουν' οι σελίδες όποτε συνδέομαι στο internet. Έχω αρκετά πικρή εμπειρία από τέτοιες συνομιλίες και είχα 'φορτώσει' πριν 'συνδεθώ με έναν εκπρόσωπό τους'.

Για να μην κουράζω, ο άνθρωπος, όχι μόνον μου έλυσε την απορία και το πρόβλημα, αλλά απεδείχθη υπομονετικός, επίμονος, σοβαρός, τα πάντα. Στο τέλος, λοιπόν, της συνομιλίας μας και αφού τον ευχαρίστησα, ζήτησα το όνομά του. Κι εγώ η ίδια εξεπλάγην με τον εαυτό μου. Είμαι φαίνεται κι εγώ ένα σκυλί του Παβλόφ μερικές φορές και κλώτσησε μέσα μου η φράση 'θα ήθελα να μου πείτε το όνομά σας'.

Έσπευσα να του διευκρινίσω ότι το ζήτησα -και το σημείωσα- για να φροντίσω να το μεταφέρω. Αν η ίδια η εταιρεία δεν με πάρει σε εύλογο χρονικό διάστημα για να έχει feedback για την παροχή υπηρεσιών, θα τους ενημερώσω με το ζόρι. Όχι για το κακό. Για το καλό.

Μπορεί να κάνει διαφορά; Μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητα του ανθρώπου;

Η εμπειρία μας λέει ότι όχι. Αλλά η εμπειρία αφορά το παρελθόν. Όχι το παρόν και προπάντων καθόλου το μέλλον. Όπως και να 'χει, αποφάσισα ότι αφού αυτός ο άνθρωπος άλλαξε με τη συμπεριφορά του την δική μου καθημερινότητα, αντί να το πάρω ως δεδομένο -αφού δεν είναι [γι' αυτό δεν γκρινιάζουμε όλοι συνεχώς;]- καλά θα κάνω να του το ανταποδώσω. Όπως μπορώ.

Τι σκατά φωνάζουμε για αλληλεγγύη; Στη θεωρία μόνον;

Εδώ λοιπόν.  Κάθε μέρα. Στα απλά και καθημερινά. Πώς θα αλλάξει η εμπειρία από ένα θλιβερό παρελθόν και ένα μίζερο παρόν; Μόνον με τα μεγαλεπίβολα, τις καπιταλιστικές θεωρίες και τις συνθλίψεις της νομεκλατούρας;

Αν ό,τι κάνουμε βασίζεται στο τι μας λέει το παρελθόν, τότε άστα να πάνε.

Οι συγκροτημένοι λοιπόν. Οι νοήμονες, οι δίκαιοι, οι σοβαροί, όσοι είναι γλυκείς, έχουν αντίληψη, χιούμορ και καλή διάθεση. Όπου τους αναγνωρίζω σκοπεύω να τους το λέω.

Θα χαρακτηριστώ χαζή και αγαθή; Χέστηκα. Έχω ανάγκη να συναντηθώ και να χαμογελάσω. Αφήνω την εξυπνάδα και την πονηριά στο παράλληλο παρόν όσων τις μεταχειρίζονται.

Χάρισμα.

Τρέλα

"Insanity in individuals is something rare - but in groups, parties, nations and epochs, it is the rule".

Friedrich Nietzsche

Προσμονή, όπως longing

'Father and Daughter' (2000) by Michaël Dudok de Wit from Howard W. on Vimeo.

"There is no past that we can bring back by longing for it. There is only an eternally new now that builds and creates itself out of the Best as the past withdraws".

Goethe
_

Βόλτα στη Βιτίνα

Μόνο πέτρες

Δώστε μου έναν άνθρωπο να με σκεπάσει,

κρύο αέρα μπάζει η μοναξιά μου.

Όσο κι αν σκάβω στην κοιλιά μου βρίσκω

μόνο πέτρες.

(Ίσως θα έπρεπε να σκάψετε κι εσείς μαζί μου.)

Στο δρόμο για το πρόσωπό μου μαζεύω

λίθους με τη φούχτα.

Γι’ αυτό σας λέω, δώστε μου έναν άνθρωπο!

Να ξαπλώσω πάνω του

σε όλους τους μεσημβρινούς

και τους παράλληλούς μου.

Να ξεκουραστώ,

να πιω τον ιδρώτα του,

να κοιμηθώ.

Αφήστε με να χαρώ για λίγο αυτή τη χνουδωτή

ζεστασιά.

Δώστε μου κι εμένα έναν άνθρωπο!

Έναν άνθρωπο με αιτία...

jazra

["ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ"

 από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΑ ΣΤΗ ΒΕΝΖΙΝΑ]

Voters

Don't think, just watch.

Συμπέρασμα

Μπορεί άνθρωποι από άλλες χώρες να υποστήριξαν την Ελλάδα, πολλές φορές μέχρι τώρα, αλλά οι Έλληνες φαίνεται πως έχουμε μια μικρή δυσκολία με αυτό και δυσκολευόμαστε αρκετά να υποστηρίξουμε τη χώρα μας.

Μετά την χτεσινή εκλογική αναμέτρηση γράφτηκαν πολλά και θα γραφτούν ακόμη περισσότερα. Το πιο περιεκτικό πάντως αναρτήθηκε χτες το βράδυ στο twitter από κάποιον/α που δεν γνωρίζω και είναι το εξής:

"Υπάρχει χειρότερη Ελλάδα και τη θέλουμε"

Τέο έτσι απλά.

Election day # Redemption day

Ψηφοφόρε

πρόσεξε τι θα γονιμοποιήσεις!

Obama vs Ρέστης

Με ενθουσιασμό υποδέχτηκε η ελληνική κοινότητα των εκατομμυριούχων τις θαρραλέες δηλώσεις του κ. Βίκτωρα Ρέστη.

Ο κ. Ρέστης, μιλώντας στο πρακτορείο Bloomberg, δήλωσε ότι δεν είναι δυνατόν να απαιτεί κανείς την φορολόγηση των εφοπλιστών, και πως -τέλος πάντων- όποιος διανοηθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει πρώτα να τους βρει ώστε να μπορέσει να τους φορολογήσει.

Για την ακρίβεια, ο Έλληνας εφοπλιστής και επιχειρηματίας είπε: “You cannot squeeze and tackle a person that is in international shipping trade and finance and say, ‘I will tax you,’. 
“The answer is ‘sure, tax me. Find me.’

Την ιστορική αυτή δήλωση προκάλεσε η εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι σκοπεύει να φορολογήσει -μεταξύ άλλων- τους εφοπλιστές, αναλόγως με τα εισοδήματά τους. 

Το πρόβλημα είναι ότι, στην Ελλάδα, οι εκατομμυριούχοι είναι είδος απειλούμενο με εξαφάνιση. Έτσι, τα εκάστοτε οικονομικά επιτελεία επιλέγουν να φορολογούν ως πολυεκατομμυριούχους όσους έχουν εισοδήματα που επιτρέπουν μιαν άνετη διαβίωση και ως πλούσιους όσους έχουν εισοδήματα που τους επιτρέπουν απλώς να τη βγάζουν χωρίς να κινδυνεύουν να μπουν φυλακή. Αυτά βέβαια μέχρι πριν μερικούς μήνες, καθώς τώρα σχεδόν όλοι όσοι υποχρεούνται να καταθέτουν φορολογική δήλωση κινδυνεύουν να μπουν φυλακή.

Στο ζοφερό αυτό τοπίο, λοιπόν, βρέθηκε ο ταγός του καπιταλισμού, να υψώσει τη σημαία της αντίστασης στον επερχόμενο αρμαγεδδώνα της αριστερής υστερίας. Προειδοποιεί, ο αγωνιστής Ρέστης, για το επερχόμενο "αντάρτικο του θέρετρου". Μασέζ, προσωπικοί γυμναστές, ζιγκολό και λοιπό υπηρετικό προσωπικό, έχουν ήδη ειδοποιηθεί για μόνιμη μετεγκατάσταση σε Μπόρα-Μπόρα, Δολομιτικές Άλπεις, νησιά Κέιμαν και Άσπεν. Από εκεί, θα οργανωθεί η νέα πάλη για την ελευθερία του πλουτισμού χωρίς κανέναν έλεγχο, ενάντια σε όποια πουτάνα κυβέρνηση θα θελήσει να βάλει χέρι στον τίμιο ιδρώτα των συναγωνιστών του κ. Ρέστη.

Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο κ. Ρέστης απεικονίζεται στη μεσαία φωτογραφία. 

Στην αριστερή φωτογραφία βλέπετε τον Ουόρεν Μπάφετ. Το 2008, ο τύπος αυτός ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη. Είναι αξιοπερίεργο, αλλά εκείνος δεν φαίνεται να συμμερίζεται τις απόψεις του Έλληνα ταγού. Ο Μπάφετ, έχει ζητήσει πολλές φορές από την αμερικανική κυβέρνηση να υποχρεώσει τους πλούσιους Αμερικανούς να πληρώσουν περισσότερους φόρους. Πέρυσι, μάλιστα, δήλωσε ότι υπολόγισε πως πλήρωσε σε φόρους μόλις το 17,4% των εισοδημάτων του - τη στιγμή που τα αντίστοιχα ποσοστά για τους συνεργάτες του στο γραφείο κυμάνθηκαν από 33% έως 41%.

Όσο για τον εκ δεξιών του ταγού, τον Μπαράκ Ομπάμα, που τυγχάνει να είναι πρόεδρος των ΗΠΑ, δεν ξέρω πως θα τον χαρακτήριζε ο κ. Ρέστης. Τον περασμένο Ιανουάριο ο Μπ. Ομπάμα δήλωσε πως η Ουάσιγκτον πρέπει να σταματήσει να επιδοτεί τους εκατομμυριούχους. "Αν κερδίζεις", είπε, "περισσότερα από ένα εκατομμύριο το χρόνο, δεν θα έπρεπε να πληρώνεις φόρους μικρότερους του 30%".

Στους προαναφερόμενους κυρίους θα πρέπει να προσθέσουμε και άλλους, όπως ο Μπιλ Γκέιτς ή ο κάπως φτωχότερος, συγγραφέας Στίβεν Κινγκ, που επίμονα και δημόσια δηλώνουν ότι δεν πληρώνουν αρκετά χρήματα σε φόρους.

Υποθέτω ότι η γνώμη του κ. Ρέστη για όλους αυτούς θα είναι η χειρότερη και μάλλον δεν θα τους καλέσει να συμμετάσχουν στο "αντάρτικο του θέρετρου". Επίσης υποθέτω ότι εκείνοι με τη σειρά τους έχουν τη γνώμη του κ. Ρέστη γραμμένη είτε στα παλαιότερα των υποδημάτων τους είτε κάπου αλλού.

Από όλα αυτά, κάποιος μπορεί να συμπεράνει είτε ότι οι απόψεις του κ. Τσίπρα δεν οδηγούν στον Αρμαγεδδώνα αλλά, αντιθέτως,συμπίπτουν με τις απόψεις διαφόρων εκπροσώπων της πλουτοκρατίας, είτε ότι η καρδιά του καπιταλισμού αργοσβήνει αιχμάλωτη στα χέρια των ίδιων των εκπροσώπων του.

Τέλος, θα ήθελα να με πληροφορήσει κάποιος εάν σε σχέση με τις δηλώσεις φοροδιαφυγής του κ. Ρέστη έχει τοποθετηθεί η κ. Κριστίν Λαγκάρντ ή όχι.

Οι Έλληνες και οι άλλοι

"Το Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο είναι μια ιστορία σχετικά με το γιατί πρέπει όλοι να ενδιαφερθούμε για το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη ζωτικότητα των Ελλήνων και στην ατολμία εκείνων που είναι υπεύθυνοι για τη διάσωση των Ελλήνων, ανάμεσα στη σαφήνεια και το σφρίγος των πρώτων και την ασάφεια και την ανιαρότητα των δεύτερων".

Για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, πρόκειται για ένα έργο στο οποίο διερευνάται και αναδεικνύεται η σημασία της κλασικής παιδείας και η ανησυχία των μελετητών για το ότι όσο τα χρόνια περνούν [και οι αγορές μαζί με την εκούσια αμορφωσιά θριαμβεύουν] τόσο πιο χεσμένη την έχουν όλοι την κλασική παιδεία.

Ο -όσο να πεις- ιδιαίτερος τρόπος θεώρησης του κόσμου εκ μέρους των Ελλήνων, τους ανέδειξε σε αριστουργηματικό διανοητικό φάρο στην ιστορία του ανθρώπινου είδους. Η ανεπάρκεια και η μπουρτσοβλαχολαμογιά που χαρακτηρίζει ένα καλό μέρος των απογόνων γενεών, αποδεικνύεται όχι μόνον από το πόσο λίγοι έχουν διαβάσει αυτό και άλλα [καλύτερα] βιβλία, αλλά και από το πόσοι θεωρούν ότι είναι μεγαλοφυίες, ασχέτως του τί έχουν διαβάσει στη ζωή τους και τί έχουν καταλάβει.

Όπως και νά 'χει, ανακάλυψα και πάλι το βιβλίο σκαλίζοντας τα ράφια, τώρα που μοιράζω σχεδόν όλα τα βιβλία και χάρη στη φίλη μου τη Μ. που το ξεφύλλισε και εντόπισε το επίκαιρον του πράγματος.

Ελληνικά κανάλια

Αν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται τι θα πει παπαγαλάκι, μπορεί να παρακολουθήσει αυτό το σύντομο βίντεο και μετά να συγκρίνει τον δημοσιογράφο Vincent Browne, με οποιονδήποτε δημοσιογράφο εργάζεται στα ελληνικά κανάλια και έχει απευθύνει ερωτήσεις σε πολιτικούς ή στελέχη οργανισμών, Έλληνες ή ξένους.

Αφιερωμένο στην Ε.

Wall creatures

I shut my eyes and all the world drops dead;
I lift my lids and all is born again

S. Plath

Self control freak

  http://www.selfcontrolfreak.com/

  Για να κάνεις κάτι διαφορετικό από το fb και το tweeting...

140 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ

Athenian skies

Η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή...

Ν. Καρούζος

Τι δεν καταλαβαίνετε.

Όσο απομακρυνόμαστε από την εκλογική αναμέτρηση της 6^ης Μαϊου και όσο πλησιάζουμε στις επόμενες εκλογές, της 17^ης Ιουνίου, τόσο πληθαίνουν τα καταστροφολογικά σενάρια, που αφορούν στην αντιπάθεια που επιδεικνύει ο ελληνικός λαός στα μέτρα που συνοδεύουν το περίφημο Μνημόνιο. 

H Ελλάδα «θα γίνει Αφρική», άκουσα προχτές από τα χείλη του κ. Μαλέλη, «αρχιερέα του lifestyle», όπως απεκάλεσε ο ίδιος τον εαυτό του σε συνέντευξή του στο περιοδικό unfollow και γενικού δ/ντή ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού star.

Χοντρά ψέμματα λέγονται στον ελληνικό λαό διατράνωσε ο κ. Χρυσοχοϊδης χτες σε τηλεοπτικό πάνελ, αναφερόμενος στις θέσεις κομμάτων που δεν επιθυμούν τη συνέχιση των πολιτικών που εφάρμοσε το Πασοκ και η Ν.Δ. και τα φόρτωσε στο περίφημο «Μνημόνιο».

Δηλαδή, σύμφωνα με τον κ. Χρυσοχοϊδη [να υπενθυμίσω ότι είναι βουλευτής από το 1989] το κόμμα του πήρε να-μην- πω-τι στις προηγούμενες εκλογές από τους Έλληνες ψηφοφόρους, διότι ο ελληνικός λαός δεν εκτιμά την αλήθεια.

Τις εικόνες καταστροφής εμπλουτίζουν κάθε μέρα, κάθε ώρα θα έλεγα, πολιτικοί, αναλυτές, δημοσιογράφοι, Έλληνες και ορισμένοι ξένοι, παρουσιάζοντας στους Έλληνες ψηφοφόρους το ζοφερό μέλλον που τους περιμένει εάν δεν συνεχίσουν στο δρόμο που τους έχει υπαγορευτεί.

Ας εξετάσουμε τώρα τον αντίκτυπο όλων αυτών.  

Ένα μέρος των ψηφοφόρων, έχει ήδη πεισθεί για όλα αυτά. Γι' αυτό και ψήφισε Πασοκ, Ν.Δ, Δράση και λοιπά «φιλοευρωπαϊκά», όπως τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται, κόμματα.

Ένα άλλο μέρος των ψηφοφόρων, που αμφιταλαντεύονταν, πείθεται σιγά-σιγά, ότι «δεν μπορεί, κάποιο ψήγμα αλήθειας υπάρχει σε όλα αυτά» και γλυστράει προς την επιστροφή στο μαντρί. Δηλαδή, ενώ μπορεί να ψήφισε π.χ. συριζα, τώρα δεν θα ξαναδώσει την ψήφο του σε αυτό το κόμμα ξανά γιατί φοβάται.

Ένα άλλο μέρος των ψηφοφόρων σκέφτεται κάπως αλλιώς. Σκέφτεται ότι κάτι δεν κολλάει.

Τι είναι αυτό που δεν κολλάει; Είναι το εξής απλό.

Πολιτικοί που βρίσκονται στο Πασοκ, τη Ν.Δ. και τα κόμματα που φτιάχτηκαν από τα ποντίκια που πήδηξαν από τα βυθιζόμενα καράβια, εδώ και 3 δεκαετίες έχουν φλομώσει τον ελληνικό λαό στο ψέμα και το δούλεμα. Όμως, τώρα, ξαφνικά δεν λένε τα συνήθη ψέματα. Όχι. Τώρα λένε αλήθεια. Τώρα, "αν θέλω το καλό μου, πρέπει να τους πιστέψω". 

Υπάρχει, λοιπόν, ένα μέρος των ψηφοφόρων, το οποίο, όσο ακούει αυτούς τους ανθρώπους -πολιτικούς, αναλυτές, δημοσιογράφους- να μιλούν για τις επτά πληγές των Φαραώ, τόσο στρέφεται προς την αντίθετη πλευρά. Αφού αυτοί οι αποδεδειγμένα ψεύτες λένε αυτά, συμπεραίνει ότι η αλήθεια βρίσκεται απέναντί τους.

Συμβαίνει επίσης και κάτι άλλο, το οποίο οι πολιτικοί, αναλυτές και τα παπαγαλάκια είναι δύσκολο να αντιληφθούν, καθώς έχουν χάσει επαφή με την κοινωνία, πνιγμένοι στις αναθυμιάσεις από κουβανέζικα πούρα, armani suits και ρόκες παρμετζάνες.

Ένα μέρος των ψηφοφόρων, άκουγε τους πολιτικούς να μιλούν τα προηγούμενα χρόνια, συμφωνούσε ή διαφωνούσε, αλλά πάντως είχε ένα – αγωνιώδες ίσως- αλλά στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο. Τώρα δεν το έχει.

Αρκετοί από τους ψηφοφόρους έχουν μείνει χωρίς δουλειά. Και τι ακούν; 

Ακούν ότι πρέπει να κάνουν υπομονή, μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες, όταν θα επιστρέψει η ανάκαμψη στη χώρα. Αυτά, του τα λένε –υπενθυμίζω- πολιτικοί, αναλυτές και δημοσιογράφοι. Οι περισσότεροι από αυτούς, έχουν λυμένο το οικονομικό τους πρόβλημα, το δικό τους, των παιδιών τους, κάποιοι δε και των εγγονών τους. Αλλά και αν δεν το έχουν, ο ψηφοφόρος έτσι πιστεύει και είναι κάπως αργά να τον μεταπείσουν ότι δεν είναι έτσι.

Αυτός ο ψηφοφόρος λοιπόν, ενώ ήδη δεν έχει δουλειά, ξέρει ότι δεν πρόκειται να βρει [πολλοί τέτοιοι ψηφοφόροι είναι 40, 50 και 55 ετών] και βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου (που είναι και αγαπημένη τηλεοπτική έκφραση lately). Δανείζεται, αγωνιά, δεν κοιμάται και έχει νεύρα τόσο τεντωμένα όσο το δέρμα των τηλεπαρουσιαστών μετά τα lifting και τα botox. Μπορεί να έχει και ένα σπίτι, το οποίο αγόρασε με δάνειο, όταν οι υπουργοί του πασοκ του έλεγαν ότι το χρηματιστήριο θα φτάσει τις 7 χιλιάδες μονάδες. 

Τι ακριβώς πιστεύει ο κ. Βενιζέλος ή ο κ. Σαμαράς ότι φοβάται αυτός ο ψηφοφόρος; 

Πάντως δεν φοβάται ότι αν η χώρα βγει από το ευρώ, δεν θα έχει χρήματα να βάλει βενζίνη στο αυτοκίνητό του. Γιατί; Μα γιατί ήδη δεν έχει. Όχι μόνον χρήματα αλλά ούτε αυτοκίνητο. Το πούλησε πριν λίγους μήνες για πενταροδεκάρες. Τι άλλο να φοβηθεί; Ότι δεν θα υπάρχουν φασόλια στα ράφια των σούπερ μάρκετ; Μα έτσι κι αλλιώς, σε λίγους μήνες δεν θα έχει μείνει συγγενής ή φίλος να του δανείζει για να πάει να πάρει φασόλια από το σούπερ μάρκετ. Άσε που δεν θα έχει να πληρώσει πια το ρεύμα στο σπίτι. Άσε που δεν θα έχει πια το σπίτι. 

 

Άλλη μια «φιλική οδηγία» που εκστομίζεται είναι το «να μην ψηφίσει ο κόσμος με θυμό».

Μα δεν ψηφίζει με θυμό. Ψηφίζει έχοντας συναίσθηση ότι ήδη κατρακυλάει στον γκρεμό που τον σπρώξανε. Και, είναι αποφασισμένος ότι σε αυτή την άβυσσο αξίζει να παρασύρει μαζί του όσους τον έσπρωξαν. Του φαίνεται απολύτως λογικό.

Τόσα χρόνια που εκείνος ‘μάσησε’ και πίστεψε ότι μπορεί να έχει δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο και εξοχικό [λες και πρόκειται για κατά συρροή εγκλήματα], ξέρει, ότι εκείνοι που τον έπεισαν ότι μπορούσε να τα ονειρεύεται και να τα έχει, χέστηκαν στο τάληρο. Το θυμάται. Θυμάται ότι οι μισοί από αυτούς που του κάνουν τώρα παρατηρήσεις είναι γόνοι πολιτικών οικογενειών, οι άλλοι μισοί  κομματόσκυλα που βρώμαγε η αναπνοή τους και στελέχη επιχειρήσεων που προκειμένου να μην χάσουν τη καλοπληρωμένη θέση πουλάνε και τη μάνα τους. Και δεν είναι θυμωμένος. Όχι πια. 

Τώρα -αφού του έχουν περιγράψει το ζοφερό μέλλον της «υπομονής μέχρι την ανάκαμψη»- ξέρει ότι το τρένο για εκείνον έχει ήδη φύγει. Τώρα βιάζεται να δει τον πάτο στο βαρέλι, το τέρμα της αβύσσου και δεν χαλιέται καθόλου από τα καταστροφολογικά σενάρια. Ανησυχεί, φοβάται. Αλλά όχι αυτά που του περιγράφουν. Φοβάται το αργόσυρτο σούρσιμο προς έναν αργό θάνατο. 

Και ενώ ο ψηφοφόρος φοβάται αυτό το σούρσιμο στο οποίο Πασοκ & Ν.Δ. εγγυώνται να τον καταδικάσουν, εκείνοι [πασοκ, Ν.Δ. και λοιποί εξουσιολάγνοι] την πέφτουν στον ένα και μοναδικό αντίπαλο, τον Συριζα.

Οι προβολείς στρέφονται εκεί. Ο ψηφοφόρος του παραδείγματος μπορεί να μην τον έχει ψηφίσει ποτέ.

Φοβισμένος μπορεί να είναι, πάντως δεν είναι γκαβός. Βλέπει και ακούει επίσης. και απαντά:

Ναι, τα μέλη του Σύριζα κάνουν αντικρουόμενες δηλώσεις. Το ίδιο και εσείς. Και μάλιστα εσείς επί 35 χρόνια.

Ξέρει ότι ο Σύριζα, θα γίνει κόμμα τώρα. Τόσα χρόνια ήταν οι συνιστώσες που χλευάζατε.

Ναι, δεν έχουν πάντα και όλοι το ίδιο ‘λέγειν’ με τους δικούς σας. Καλύτερα. Θα δυσκολευτούν να πουν τα ίδια ψέματα μ’ εσάς.

Ναι, τα μέλη του Σύριζα δεν έχουν απαντήσεις για όλα. Ενώ εσείς που είχατε, είδε πόσο ωραία τα καταφέρατε!

Αυτός ο ψηφοφόρος λοιπόν, έτσι όπως έκανε τη ζωή του σκατά, πιστεύοντας και ψηφίζοντάς σας τόσα χρόνια, έτσι θα δώσει ένα τέλος. Σύντομα, τώρα. Βαρέθηκε να περιμένει τις καλύτερες μέρες. Διαπίστωσε ότι όσο το αφήνει πάνω σας, δεν έρχονται ποτέ.

Δεν είναι θυμός, είναι μια λύση και είναι απελευθέρωση.

Το δέντρο

Χρόνια το είχα το δέντρο στη βεράντα.

Μου το είχε φέρει δώρο ένας φίλος στα γενέθλιά μου και είχαμε πέσει κάτω απ' τα γέλια όταν μας είπε ότι είναι "λεφτουδιά".

"Όταν θα αποφασίσει να βγάλει καρπούς, θα είναι λεφτά", υποσχέθηκε. Σήμερα, λοιπόν, που βγήκα να ταΐσω την γάτα-guest, νά 'σου ο καρπός στη λεφτουδιά.

Και τώρα;

Οδηγώντας

 Στην ιερά οδό.

        Στην ανίερη οδό.

Ο μονόδρομος έχει τη δική του ιστορία

Μετά από χιλιάδες δελτία ειδήσεων, εκατομμύρια ώρες τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, αμέτρητα bites στα sites και βουνά από μελάνι στα έντυπα, μετά από την μεγαλύτερη επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου που είχε εξαπολυθεί ποτέ στην Ελλάδα, τα θύματα αυτής της προπαγάνδας σύρθηκαν χτες μέχρι τις κάλπες.

Μάλλον απρόθυμα, αφού η αποχή -με μετρημένα τα αποτελέσματα σε 20.588 από τα 20.605 εκλογικά τμήματα της χώρας- αγγίζει το 35%. 

Βέβαια, όπως συζητούσαμε χτες το βράδυ με φίλους, θα πρέπει -αυτή τη φορά- κάποιος να μελετήσει το θέμα της αποχής. Κι αυτό γιατί σε αυτές τις εκλογές, υπήρχαν δυο παράγοντες που έλειπαν από τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Η οικονομική αδυναμία αρκετών ψηφοφόρων που δεν τους περίσσευαν τα ευρώ για το ταξίδι μέχρι τον τόπο καταγωγής και το πρόσφατο κύμα μετανάστευσης πολλών -νέων κυρίως-  Ελλήνων. Γι' αυτούς τους τελευταίους, δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι θα ψήφιζαν ένα από τα δυο [πρώην] μεγάλα κόμματα, όπως και κάποια από τα μικρότερα που δημιούργησαν οι "ποντικοί" τους, δηλαδή οι πολιτικοί που πήδηξαν από τα βυθιζόμενα καράβια.

Μετά, λοιπόν, από τον πρωτόγνωρο βομβαρδισμό -από κανάλια, έντυπα και sites- κάθε είδους εκφοβισμών, απειλών, εκβιασμών και τρομοκρατίας που εξαπέλυσαν οι "σωτήρες" του έθνους και τα γλοιώδη παπαγαλάκια τους, κάποιοι -επιτέλους- τα πήραν στο κρανίο και αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να ζήσουν μια καθημερινότητα βυθισμένη στο φόβο. Καλύτερα φτωχός παρά χέστης.

Δεν μπορώ να ξέρω τι μας επιφυλλάσσει το αύριο, πότε, αν και πόσοι Έλληνες θα συνεχίσουν χωρίς να υποκύψουν στους εκβιασμούς, έως μια αληθινά καλύτερη μέρα, αλλά σε όσους ενορχήστρωσαν, συμμετείχαν και προπαγάνδισαν αυτούς τους ποταμούς βίας εναντίον ενός λαού, αφιερώνω αυτόν τον "τοίχο" της Αθήνας. 

Όσο για τους μονόδρομους και τη μια και μοναδική αλήθεια, περισσότερα παλιότερα εδώ.

Πόσο μαλάκας πια;

Έφτιαξα αυτό το σκίτσο τον Ιούνιο του 2007.  Αφορμή ήταν ένας ξυλοδαρμός σε αστυνομικό τμήμα, αλλά και οι επερχόμενες εκλογές.

Τότε, ο περιούσιος λαός είχε δώσει 42% στη Ν.Δ. και 38% στο ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύοντας ότι το σκίτσο ήταν -όσο να πεις- προφητικό.

Στα 5 χρόνια που μεσολάβησαν, οι πολιτικοί των δυο κομμάτων κατάφεραν να τα κάνουν όλα σκατά.
Θα κάνεις κάτι γι' αυτό;

Το ποστ του 2007, εδώ.

Η σεξοβόμβα και ο κουμπάρος

Παρόλο το ότι περνώ μια περίοδο της ζωής μου όπου δεν νιώθω καμία απολύτως αισιοδοξία, η ύπαρξή μου και μόνο με υποχρεώνει να προβώ σε μια προφανή διαπίστωση, που μπορεί να ερμηνευτεί ως αισιόδοξη.

Είναι η διαπίστωση ότι ενώ δεν έχει καμία σημασία για τη φύση των πραγμάτων το αν είμαστε ή όχι αισιόδοξοι, από την άλλη, το γεγονός και μόνον ότι μπορούμε να εκφέρουμε αυτή την απαισιόδοξη διαπίστωση είναι η απόδειξη ότι η ζωή είναι συνυφασμένη, καταδικασμένη στην αισιοδοξία, ακριβώς γιατί δεν έχει σημασία η απαισιοδοξία ή η αισιοδοξία. Σημασία έχει μόνον η επόμενη επιλογή.

Εξηγούμαι: παρόλη την μεγάλη σημασία που θέλουμε να δίνουμε στο αν τα πράγματα θα πάνε καλύτερα ή όχι, αν οι κυβερνήσεις θα είναι καλές ή κακές, αν ο γείτονας θα το βουλώσει ή όχι για να κοιμηθούμε, η επιθυμία μας και μόνον δεν παίζει ρόλο. Αυτό που παίζει ρόλο είναι το τι κάνουμε για την ικανοποίηση της επιθυμίας. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε εδώ, ζωντανοί, κυκλοφορούμε στη γειτονιά, την πόλη, τη χώρα, τον κόσμο. Και κυκλοφορώντας, περνάμε τις ώρες, τις μέρες μας πράττωντας.

Είτε κανείς ξύνει τους όρχεις του, είτε είναι μια σεξοβόμβα με i.q. 159 που πρωταγωνιστεί σε ταινίες του χόλυγουντ, το σημαντικό δεν είναι ότι ξύνει τους όρχεις του ή πρωταγωνιστεί σε ταινίες του χόλυγουντ. Το σημαντικό είναι ότι ζει σε αυτόν τον κόσμο, αυτή τη χρονική στιγμή και παίρνει ακατάπαυστα αποφάσεις.

Δηλαδή: Η ζωή της σεξοβόμβας, που πρωταγωνιστεί στο χόλυγουντ μπορεί να ήταν εντελώς διαφορετική. Αν την ημέρα που γνώριζε τον άνθρωπο ο οποίος την επέλεξε για να παίξει στην πρώτη της ταινία, αντί να συναντηθεί με εκείνον τον τύπο, εκείνη είχε επιλέξει να πάει διακοπές με τις κολλητές της στο νιου μέξικο. Όπου, στο νιου μέξικο θα γνώριζε τελικά τον επίσης σεξοβόμβο ονόματι Ντικ και θα αποφάσιζε να τον παντρευτεί. Όπου μετά από 10 χρόνια θα βρισκόταν παντρεμένη με τον σεξοβόμβο, που στο μεταξύ θα τις είχε κάνει και 3 σεξοβομβάκια και επιπροσθέτως θα την πλάκωνε στο ξύλο. Οπότε η σεξοβόμβα της ιστορίας μας δεν είναι πια σεξοβόμβα, είναι μια ταλαίπωρη πρώην κουκλάρα, που σέρνεται με τρια ταλαίπωρα μωρά πίσω από έναν μαλάκα. Τα τρια σεξοβομβάκια, οι σφαλιάρες, οι χαμένοι ρόλοι, δεν είναι ένα ‘γύρισμα της τύχης’. Είναι αποτελέσματα αποφάσεων.

Παρομοίως και τα παθιασμένα τσιμπούκια που μπορεί να μεσολάβησαν μεταξύ εκείνου του πρώτου ρόλου και της αστραφτερής καριέρας στο χόλυγουντ. Καλά - κακά, αισιόδοξα - απαισιόδοξα, δεν το κρίνω, ούτε εγώ ούτε κανείς.

Αν αυτό το παράδειγμα είναι κάπως μακρινό, λίγο εξωτικό για κάποιους κοντόφθαλμους και μίζερους, υπάρχει και άλλο, πολύ πιο προσγειωμένο.

Ο Γιώργος είναι κουμπάρος σου. Έχεις παντρευτεί τη Μαρία και εκείνη επιθυμούσε να σας παντρέψει εκείνος, γιατί είναι ο αγαπημένος της τριτοξάδελφος. Εσύ συναίνεσες γιατί οι γονείς της Μαρίας σε είχαν χεσμένο όταν τα είχατε και μόνον χάρη στη συμπάθεια του Γιώργου –τον οποίο όλοι στο σόι λατρεύουν γιατί είναι όμορφος, πετυχημένος και πλούσιος- έδωσαν την ευχή τους για τον γάμο σας.

Ο Γιώργος είναι υδραυλικός. Αναλαμβάνει όλες τις υδραυλικές εργασίες στα σπίτια συγγενών και φίλων και κάποια στιγμή έρχεται και η δική σας σειρά. Φτιάχνει τα καζανάκια και τις διαρροές, χρεώνοντας σου «τα μισά ρε Μητσάκο απ’ ότι χρεώνω στη πιάτσα» και μερικές εβδομάδες μετά, οι τοίχοι στο σπίτι κρεμάνε σαν φλούδες από μπαγιάτικο πορτοκάλι. Τον φωνάζεις, του τα δείχνεις, εκείνος ξύνει το καλοσχηματισμένο του κεφάλι και τα επισκευάζει ξανά, χρεώνοντάς σου «μόνον τα υλικά ρε Μητσάκο, για την εργασία τίποτα».

Στο μεταξύ εσύ, μετά από μια κουβέντα στο γραφείο, διαπιστώνεις ότι η χρέωση των υλικών είναι άλλη μια κοροϊδία, όπως άλλωστε σου είχαν διευκρινίσει και οι άλλοι υδραυλικοί, όταν είχες διανοηθεί να ρωτήσεις αρχικά στην πιάτσα, αλλά... «τι να κάνεις που είναι ο κουμπάρος...». Και έτσι, ξανάρχονται κάτω οι σοβάδες και εσύ, ξαναφωνάζεις το Γιώργο.

Αυτή τη φορά η ζημιά είναι ακόμη χειρότερη από τις προηγούμενες. Όταν συνειδητοποιείς ότι ο κουμπάρος συνεχίζει να σε βάζει να πληρώνεις, ψιθυρίζεις κάτι αντιρρήσεις του κώλου, αλλά εκείνος έχει αραδιάσει 24 δικαιολογίες σε 3 λεπτά και την έχει κάνει, αφήνοντας τον 20άχρονο βοηθό του να σκαλίζει τα μπετά δίπλα στη χέστρα σου.

Τα νεύρα που προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν έχεις τα αρχίδια να πεις στο Γιώργο να πάει να γαμηθεί, τα ξεσπάς στη Μαρία, παρόλο το γεγονός ότι εκείνη ήδη σου έχει πει ότι πρέπει να προσλάβεις άλλον υδραυλικό. Την τέταρτη φορά που τηλεφωνείς στον Γιώργο, για να κάνετε ντους χτυπάτε τα κουδούνια των γειτόνων, αφού ο κουμπάρος έχει σκάψει όλο το μπάνιο για να βρει τη ζημιά. Τα υλικά συνεχίζεις να τα πληρώνεις εσύ...

Αν ήσουν άλλος, θα μπορούσες, ίσως - λέμε τώρα - μετά την πρώτη μαλακία, να κάνεις την εξής εξήγηση: «Γιώργο. Είσαι φίλος, κουμπάρος και σε γουστάρω. Περνάμε γαμάτα στις διακοπές και είσαι η καλύτερη παρέα για τα κρασιά και τις βόλτες. Αλλά φίλε, για υδραυλικό θα πάρω τον κύριο Νώντα. Έτσι, θα συνεχίσεις να βγάζεις ένα σκασμό λεφτά για να τα πίνουμε παρέα χωρίς να συζητάμε άλλο για διαρροές».

Διαφορετικά, όταν θα πέσει ο τοίχος του μπάνιου και θα πηγαίνεις στη μπανιέρα κατευθείαν από το κρεβάτι σου, καλά θα κάνεις να μην κατηγορείς τον Γιώργο, ούτε την γκαντεμιά σου, αλλά τις ηλίθιες αποφάσεις σου.

Χαίρομαι γνωρίζοντας ότι εσύ που διαβάζεις τώρα το μπλογκ έχεις πιάσει το κρυμένο μήνυμα. Έχει αντιληφθεί ότι αυτά που γράφω θα καταλήξουν στο παραβάν της ερχόμενης Κυριακής. Εκεί που θα είσαι μόνος και θα πρέπει να αποφασίσεις.

Αφού έχεις εμπιστευτεί τις προηγούμενες φορές τους ίδιους πολιτικούς που έχουν κάνει τη χώρα σκατά και εσένα να μην προλαβαίνεις να πληρώνεις - πιθανότατα χρεωμένο, με κομμένο μισθό, με κλεισμένη την επιχείρηση ή άνεργο και χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη μετά από 20 χρόνια δουλειάς- είναι πιθανόν να σκέφτεσαι ΠΑΛΙ να ψηφίσεις τους ίδιους. Γιατί;

Μα γιατί φοβάσαι. Φαντάζεσαι εικόνες καταστροφής. Και αντί να προβάλεις τις λογικές σου αντιρρήσεις [όπως με τον κουμπάρο] σκέφτεσαι ΠΑΛΙ να κάνεις μόκο.

Γιατί σε έχουν κάνει τόσο χέστη; Τόσες σφαλιάρες, τόσα προφανή ψέμματα, τόση κοροϊδία και εσύ ακόμη φοβάσαι τι;

Αυτά που προβλέπει ο ψεύτης; Εκείνος που σε κοροϊδεύει;

Σου προτείνω να εμπιστευτείς τον εαυτό σου. Δεν πειράζει που έχεις μια γνώμη για σένα χειρότερη και από το πιο τελειωμένο τίποτα. Αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμη, θα στο πω εγώ.

Σου έλαχε να ζεις σε μια εποχή όπου το «εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ τη τρύπα;» έχει νόημα. Αν δεν προσπαθήσεις, κι εσύ και όλοι, να βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα, τότε είναι που θα πάνε όλα κατά διαόλου.

Τόσα χρόνια που άφηνες άλλους να προσπαθούν, εκείνοι έφτιαχναν τη ζωούλα τους [όπως άλλωστε επιθυμούσες κι εσύ] και άφησαν το φίδι μέσα. Αν θέλεις, λοιπόν, να πάνε τα πράγματα κάπου, πρέπει να φροντίσεις εσύ γι’ αυτό. Υπάρχουν κι άλλοι που το θέλουν. Θα τα βρείτε στην πορεία.

Αρκεί να ξεφορτωθούμε όλους τους «πετυχημένους, πλούσιους, κουμπάρους». Διαφορετικά δεν θα έχει μια απ’ τα ίδια. θα έχει χειρότερα και εσύ θα ξέρεις ότι ενώ μπορούσες, δεν έκανες τίποτα γι' αυτό.

Και όπως έγραψα στην αρχή, η απαισιοδοξία ή η αισιοδοξία δεν έχουν καμία σχέση. Μόνον οι πράξεις.

Καλό βόλι.

Το στρίψιμο της βίδας

Ελληνίδα ψηφοφόρος.

Η χαρά της είναι απερίγραπτη.

Εκείνη βρήκε τι θα ψηφίσει.

Εσύ;

Θυμήσου:
just don't be a malakas!

wtf?

Όπα! UFOs fly-over the Athens Acropolis.
what a mystery is this!

new photo-toy

curiosity

for @miss_cinnamon

easter_victims

bezedes

my thanks to vlour

Δεν ανατρέπετε τίποτα

Αυτές οι φωτογραφίες είναι από τους τοίχους ενός ακόμη ελληνικού 'ναού της γνώσης'.

Χαμένη σε ένα αχαρτογράφητο κομμάτι των βορείων προαστίων της Αθήνας, βρίσκεται η ΑΣΠΑΙΤΕ, δηλαδή η Ανωτάτη Σχολή Παιδαγωγικής & Τεχνολογικής Εκπαίδευσης. Πρόκειται για την πρώην ΣΕΛΕΤΕ.

Για την ακρίβεια, η πρώτη είναι φωτογραφία αφίσας που βρίσκεται σε τοίχο. Η δεύτερη είναι φωτογραφία 'συνθήματος' που βρίσκεται εκεί που του αξίζει, στην πόρτα της τουαλέτας, δηλαδή δίπλα στα σκατά.

Και τα δυο πάντως, τα βρήκα εκεί που η νεολαία της χώρας μορφώνεται και σμιλεύει μυαλό και συνείδηση, εκεί δηλαδή που πλάθεται η μαγιά για το μέλλον.

Και έρχομαι τώρα και αναρωτιέμαι. Πες ότι οι μισοί εκ των σπουδαστών αδιαφορούν. Πες ότι από τους υπόλοιπους, οι μισοί, έστω διανοούνται ότι μπορεί να περάσουν ένα βράδυ με την κυρία Θέλξη και τους άλλους δυο κυρίους να τους δονούν τον ακουστικό πόρο και οι άλλοι μισοί, διανοούνται να αφήνουν αναπάντητο ένα κατούρημα με την πινελιά του φασισμού να τους κοιτάει στα μάτια. Τι μέλλον μας επιφυλάσσουν αυτά τα νέα παιδιά; Δεν μου φαίνεται και πολύ λαμπρό.

Λάμψη βλέπω μόνο στο γκλίτερ της Θέλξης. Όσο για ανατροπή -κατά το σύνθημα πάνω από την αφίσα-πρόσκληση στο Ρομέο- το μόνο που βλέπω να ανατρέπεται από το κομματικοποιημένο μέλλον της χώρας είναι το αντίτιμο. Σιγά μην πληρώνουν οι μελλοντικοί επαγγελματίες, απόφοιτοι της ΑΣΠΑΙΤΕ, 40.890 δραχμές για μια φιάλη...

Κορίτσια

Σας έλεγε τη μαμά σας όταν ήσασταν μικρές "μη βγάζεις γλώσσα κόρη μου";
Ε. Τώρα ήρθε η ώρα να βγάλουμε γλώσσα. Στις αγάπες, για γλωσσόφιλα. Στα ρεμάλια για κράξιμο. Στα λαμόγια για να ξεκουμπιστούν μια για πάντα.
Γλώσσα παντού μάνα. Γλώσσα παντού.

Ρεπορτάζ για απόλυση

Ρεπορτάζ που θα οδηγούσε σε απόλυση οποιονδήποτε Έλληνα δημοσιογράφο. Ευτυχώς που υπάρχει και η γερμανική τηλεόραση...

Job interview

Hollowing out Democracy

Hollowin out, δηλαδή αφαιρώντας το περιεχόμενο, αφαιρώντας τον πυρήνα...

H Ναόμι Κλάιν μιλάει για την κυβέρνηση Παπαδήμου. Και εξηγεί πώς και γιατί η Ελλάδα είναι κάτι σαν τη Νότια Κορέα, σαν τη Χιλή. Ωραίοι παραλληλισμοί για να νιώθει κανείς υπερήφανος...

Περισσότερα, ΕΔΩ!

Όπου και να κρυφτείς, η αλήθεια θα σε βρίσκει

Είναι πολύ ωραίο να νιώθει ένας Έλληνας ότι είναι τόσο "ευρωπαίος", ώστε μόνον οι "ευρωπαίοι" θα καταλάβουν την όμορφη τεχνοκρατική του γνώση και εμπειρία.

Επιλέγει, λοιπόν, να απευθυνθεί σε όμορφο "ευρωπαϊκό" ακροατήριο και να τσαμπουνήσει όσα νομίζει ότι μπορεί να τσαμπουνήσει.

Σε αυτό το όμορφο "ευρωπαϊκό" ακροατήριο όμως -για κακή του τύχη- ανήκουν και κάποια από τα θύματα των επιλογών του υπερήφανου "ευρωπαίου" Έλληνα. Θύματα, που, καταπώς φαίνεται, είναι και αυτά όμορφα ευρωπαϊκά, για να έχουν γίνει αποδεκτά από την "αληθινή ευρώπη", στην οποία επέλεξε να απευθύνει την όμορφη "ευρωπαϊκή" του άποψη. Και τα θύματα αυτά, φέρνουν στην παρέα μια φίλη τους. Την αλήθεια.